Akta personalne leśniczego Schwarz.

Pierwsze planowe działania w stosunku do lasów na Pomorzu podjęto w XVI w. Książęta zaczęli wydawać wówczas przepisy o ochronie lasów i racjonalnej gospodarce pozyskiwanym drewnem, a same lasy książęce zostały podzielone na rewiry, nadzorowane przez służbę leśną (leśniczych). Wzorem władców pomorskich poszli również prywatni właściciele: miasta, fundacje, korporacje oraz szlachta, tworząc własną służbę leśną i dzieląc lasy na obwody i rewiry. Jednakże pełne zinstytucjonalizowanie wszystkich poczynań w stosunku do lasów nastąpiło na Pomorzu w XVIII w. W powołanej w 1723 r. Kamerze Wojenno-Skarbowej w Szczecinie przy wydziale domen (Domainen Abteilung) została utworzona Dyrekcja Lasów (Forst Direktion). Początkowo administrowała ona lasami królewskimi, ale już w końcu XVIII w. pod jej kontrolą znalazły się również lasy prywatne. Na początku XIX w., w wyniku reformy państwa pruskiego, administracja leśna znalazła się w kompetencji wydziałów domen i lasów urzędów rejencyjnych. W 1833 r. w każdym z takich wydziałów został powołany urząd Głównego Leśniczego (Oberforstmeister), który bezpośrednio zajmował się sprawami leśnymi w całej rejencji, w tym i w lasach prywatnych. Podlegały mu utworzone na mocy edyktu z 11 IX 1811 r. inspekcje leśne (Forstinspektion). Nadzorowały one początkowo lasy prywatne i komunalne, jednakże szybko swoim działaniem objęły również państwowe, stając się organem kontrolującym wykonywanie poleceń i zarządzeń władz zwierzchnich (ministerstwo, rejencja). Na najniższym szczeblu zarządu nad lasami stały nadleśnictwa (Oberförsterei), kierowane przez nadleśniczych (Oberförster). Dzieliły się one na rewiry leśne, administrowane przez leśniczych (Förster). Lasy niepaństwowe natomiast zależnie od wielkości były administrowane przez leśniczych lub nadleśniczych, podlegających bezpośrednio właścicielowi. Na Pomorzu w Rejencji Szczecińskiej początkowo było sześć inspekcji leśnych w Ahlbeck, Graseberg, Schwedt, Stargardzie, Świnoujściu i Torgelow, którym podlegało 27 nadleśnictw państwowych. Później liczbę inspekcji zmniejszono do czterech, likwidując w Ahlbeck i Graseberg,. W rejencji koszalińskiej utworzono natomiast tylko dwie inspekcje leśne w Darłowie i Linichen, którym podlegało 12 nadleśnictw państwowych. Natomiast w małej rejencji stralsundziej nie wprowadzono podziału na inspekcje, a sześć nadleśnictw państwowych oraz lasy prywatne podlegały kontroli bezpośrednio Głównego Leśniczego. Zarysowana wyżej struktura administracji leśnej przetrwała do początku lat trzydziestych XX w. W 1932 r. w ramach urzędów rejencji zostały utworzone wydziały leśne (Forstabteilung), jednakże już w 1934 r. nastąpiło wyłączenie spraw lasów państwowych z kompetencji rejencji i przekazanie ich nowo utworzonym, w każdej rejencji, urzędom: Inspektora Lasów w Okręgu Rejencyjnym (Landforstmeister für den Regierungsbezirk). Natomiast wydziałom ogólnym rejencji pozostawiono nadzór nad lasami niepaństwowymi oraz sprawy rozwoju kultur leśnych, a także policji leśnej i łowiectwa. W tym samym czasie przekształcenia nastąpiły również na najniższym szczeblu administracji leśnej, gdzie w miejsce nadleśnictw, nie zmieniając zakresu i obszaru działania, powołane zostały Urzędy Leśne (Forstämter). Tak ukształtowana struktura zarządu nad lasami przetrwała do 1945 r. Data przejęcia akt do archiwum szczecińskiego pozostaje nieznana. W okresie II wojny światowej zespół został prawdopodobnie ewakuowany do Tuczna, skąd zdekompletowany powrócił do magazynów archiwalnych.