1. Materiały biograficzne Romana Łyczywka - 1961-1999; 12 j.a. 1.1. Życiorysy, pamiętniki, wspomnienia - 1994-1999; 8 j.a. 1.2. Dokumenty osobiste - 1961-1984; 2 j.a. 1.3. Dokumenty dotyczące przebiegu studiów - 1962-1962; 2 j.a. 2. Prace naukowe i publicystyczne Roman Łyczywka - 1916-1998; 142 j.a. 2.1. Bibliografie publikacji - 1986-1995; 4 j.a. 2.2. Maszynopisy opracowań, artykułów - 1942-1995; 45 j.a. 2.3. Opublikowane opracowania i artykuły - 1945-1998; 26 j.a. 2.4. Recenzje prac Romana Łyczywka, polemiki - 1955-1990; 5 j.a. 2.5. Recenzje prac innych autorów - 1960-1993; 4 j.a. 2.6. Materiały warsztatowe - 1916-1994; 58 j.a. 3. Materiały z działalności Romana Łyczywka - 1929-1994; 63 j.a. 3.1. Praktyka adwokacka - 1929-1994; 46 j.a. 3.2. Działalność wydawnicza, redakcyjna i opinie o pracach dla celów wydawniczych -1955-1993; 5 j.a. 3.3. Aktywność zawodowa w innych instytucjach - 1990-1993; 1 j.a. 3.4. Aktywność społeczna - 1945-1994; 10 j.a. 3.5. Praca dydaktyczna w uczelniach wyższych - 1987-1988; 1 j.a. 4. Korespondencja - 1961-1994; 4 j.a. 5. Opracowania drukowane różne - 1892-2002; 27 j.a.

Roman Łyczywek, prawnik, publicysta, pisarz, działacz samorządu adwokackiego, urodził się 8 lutego 1916 roku w Odolanowie k. Ostrowa Wlkp. jako syn Franciszka i Michaliny z Michałowskich. Pochodził z rodziny o patriotycznych tradycjach, co miało wpływ na jego drogę życiową. Dziadek R. Łyczywka – Jan Nepomucen był powstańcem styczniowym, a ojciec brał udział w Powstaniu Wielkopolskim w 1919 roku. W 1933 roku ukończył Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, a następnie rozpoczął studia prawnicze i ekonomiczne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, które zakończył w 1939 roku. W 1937 roku jako wysłannik Ministerstwa Spraw Zagranicznych odbył trzymiesięczny staż konsularny w Tuluzie. Jeszcze przed wybuchem drugiej wojny światowej rozpoczął aplikację adwokacką i sądową. Egzamin sędziowski zdał w 1943 roku, zaś adwokacki w lipcu 1945. Od 12 roku życia Roman Łyczywek należał do Związku Harcerstwa Polskiego, gdzie uzyskiwał kolejne stopnie instruktorskie oraz nominację harcmistrzowską. Okres drugiej wojny światowej spędził w Radomiu i w Warszawie. W roku 1939 został komendantem Chorągwi Wielkopolskiej, a następnie członkiem „Pasieki” – Komendy Głównej Szarych Szeregów, gdzie pełnił funkcję jednego z zastępców kierownika Wydziału Zachodniego. Jednocześnie współpracował z Departamentem Informacji Rządu Londyńskiego. Jako żołnierz Armii Krajowej był uczestnikiem Powstania Warszawskiego w Batalionie im. Kilińskiego. Używał konspiracyjnych pseudonimów „Gród”, „Mateusz”, „Saski”. Był twórcą i działaczem tajnej organizacji młodzieżowej „Noga”, „Młodzieży Wszechpolskiej”, „Orła Białego”, „Związku Młodych Narodowców” i „Ojczyzny”. W lipcu 1945 roku wraz z ekipą pierwszego polskiego prezydenta miasta Piotra Zaremby wyjechał z Poznania do Szczecina. W październiku dołączyła do niego żona Krystyna z trzyipółmiesięcznym synem. Początkowo zamieszkali przy obecnej ul. Rayskiego (wówczas ul. Polonii Zagranicznej), gdzie otworzył pierwszą w mieście kancelarię adwokacką. Jednocześnie pełnił funkcję radcy prawnego w Zarządzie Miejskim w Szczecinie. Jeszcze w okresie przedwojennym angażował się w działalność Polskiego Związku Zachodniego i współpracował z Instytutem Zachodnim w Poznaniu, jako stały korespondent „Przeglądu Zachodniego”. W latach 1945–1950 prowadził w Szczecinie prywatną praktykę adwokacką, zaś od 1950 do 1986 roku był członkiem Zespołu Adwokackiego nr 4 w Szczecinie, następnie powrócił do samodzielnego prowadzenia kancelarii. W okresie stalinowskim był obrońcą w wielu procesach politycznych. W 1949 roku posądzony o szpiegostwo na rzecz Francji, spędził kilka miesięcy w więzieniu. Było to powiązane ze słynną wówczas sprawą oskarżenia o szpiegostwo pracownika Instytutu Francuskiego w Polsce André Robineau. W 1962 roku uzyskał tytuł doktora nauk prawnych na podstawie rozprawy pt. „Istota i granice funkcji obrońcy w polskim procesie karnym”. Od lat 60. XX w. był nauczycielem akademickim na uniwersytetach warszawskim, łódzkim, wrocławskim i poznańskim w zakresie teorii wymowy, prawa karnego i cywilnego. W latach 60. XX w. zorganizował i prowadził Studium Prawno-Ekonomiczne w Szczecinie. Był orędownikiem powołania Uniwersytetu Szczecińskiego, w którym także podjął się pracy wykładowcy akademickiego, prowadząc przez rok zajęcia z zakresu kultury zawodów prawniczych. Był aktywnym działaczem samorządu adwokackiego – członkiem Okręgowej i Naczelnej Rady Adwokackiej, jednym z inicjatorów powołania i aktywnym działaczem Ośrodka Badawczego Adwokatury NRA. W uznaniu dokonań, przez wiele lat był powoływany do prac w komisjach kodyfikacyjnych prawodawstwa karnego. Od 1978 roku angażował się w działalność Komitetu Samoobrony Społecznej KOR i Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO), zaś od 1980 roku w działalność NSZZ „Solidarność”. Był radcą prawnym Komitetu Zakładowego NSZZ „Solidarność” Pracowników Zakładów Poligraficznych w Szczecinie, honorowym doradcą Krajowej Komisji Koordynacyjnej Pracowników Poligrafii oraz redaktorem jej organu – tygodnika „Kwadrat”. Członek Komitetu Pomocy Internowanym i obrońca w procesach działaczy „Solidarności”, m.in. Andrzeja Milczanowskiego, Edmunda Bałuki, Mariana Jurczyka. Pod pseudonimami „Jerzy Saski” i „Jan Grodzki” publikował artykuły m.in. w podziemnych pismach opozycyjnych. Jest autorem ponad 700 publikacji. Ważną częścią jego działalności była praca edytorska, był m.in. inicjatorem i redaktorem Słownika biograficznego adwokatów polskich. Udzielał się w pracach założonej w 1945 roku Spółdzielni Wydawniczo-Handlowej „Polskie Pismo i Książka”, w 1948 roku zostając jej prezesem. Do tradycji Spółdzielni nawiązywało założone w 1990 roku m.in. z inicjatywy R. Łyczywka wydawnictwo „Polskie Pismo i Książka. Spółka Wydawnicza z o.o.”. Bibliofil, członek Klubu Bibliofilów Stettiniana Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego, właściciel jednego z największych prywatnych księgozbiorów w Szczecinie. Był inicjatorem wydawnictw oraz wystaw bibliofilskich i zbiorów ekslibrisów. Wraz z żoną, tuż po wojnie, założyli wypożyczalnię książek „Logos” – jedną z pierwszych, polskich, prywatnych wypożyczalni w powojennym Szczecinie. Był aktywny m.in.: w Polskim Związku Zachodnim, Zrzeszeniu Prawników Polskich oraz Międzynarodowym Stowarzyszeniu Prawa Karnego, Szczecińskim Towarzystwie Naukowym, Polskim Towarzystwie Socjologicznym, Stowarzyszeniu „Szarych Szeregów”, Stowarzyszeniu „Wisła-Odra”, Pomorskim Towarzystwie Niemcoznawczym w Szczecinie. Za swoje dokonania został uhonorowany m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, londyńskim Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżami Za Zasługi dla ZHP, odznaką Zasłużony dla Adwokatury.

Zespół zatwierdzony decyzją KM z dn. 22.12.2016 r.