Zespół tworzy odpis księgi metrykalnej parafii katolickiej w Złotowie i jej tłumaczenie na język polski.

Początki Złotowa łączą się z osadą istniejącą od wczesnego średniowiecza na wyspie Zamkowej na jeziorze Miejskim. Nie jest znana data lokacji miasta, przyjmuje się, iż miała ona miejsce przed 1370, bowiem w testamencie króla Kazimierza Wielkiego wśród darowizn na rzecz wnuka Kaźka Słupskiego wymienione jest miasto Wielatow, identyfikowane ze Złotowem. Złotów był miastem prywatnym najpierw rodu Potulickich a potem Grudzińskich. W czasie „potopu” szwedzkiego (1655-1660) miasto zostało spalone (1657), w odwecie za przejście wojewody Andrzeja Grudzińskiego, początków sojusznika króla Karola Gustawa, na stronę Jana Kazimierza. W 1674 r. miał miejsce wielki pożar, który zniszczył to co zostało po szwedzkim odwecie. W XVIII w. przez Złotów maszerowały wojska zaangażowane w III wojnę północną (1700-1721), odziały konfederacji szlachty polskiej, a także w wojnę siedmioletnią 91756-1763), gdy mieszkańcy musieli przejąć na siebie koszty przemarszu wojsk rosyjskich a potem pruskich. W latach 1709-1711 miasto padło ofiarą epidemii dżumy. Po I rozbiorze (1772) Złotów znalazł się w granicach państwa pruskiego. W XIX w. rozwój miasta nadal był słaby, nie zmienił tego nawet fakt zakupienia dóbr złotowskich przez Hohenzollernów (1820). Zmiany w obrazie gospodarczym i demograficznym Złotowa przyniosła kolej – od 1871 r. przez miasto przebiegała linia Berlin-Królewiec., a od 1907 – Złotów – Więcbork. W II połowie XIX w. powstał browar, którego właściciel, Franz Welsch otrzymał zaszczytny tytuł dostawcy dworu („Königlicher Hoflieferant“), wytwórnia wódek i likierów, cztery tartaki i cegielnia. Po I wojnie światowej Złotów (miasto) pozostało przy państwie niemieckim. W Złotowie mieszkała zarówno ludność niemiecka jak polska, co wpływało na obraz wyznaniowy miasta. Obok parafii ewangelickiej, istniała parafia katolicka, obejmująca zasięgiem także okoliczne wsie. Życie narodowe i religijne polskiej mniejszości było bardzo aktywne, w 1923 r. powstała „dzielnica” Związku Polaków w Niemczech, a na jej prezesa wybrano Jana Styp-Rekowskiego. Po zakończeniu II wojny Złotów wrócił do Polski. Ustrój miasta wykształcił się w okresie średniowiecza i epoki nowożytnej; Złotów w tym czasie był miastem prywatnym, toteż kolejny właściciele odgrywali ważną role jego życiu, ingerując w sprawy związane z wyborem władzy miejskie oraz sprawowali patronat nad kościołem. Poważne zmiany w zakresie funkcjonowania władz miejskich przyniska reforma z 1808 r. – wprowadzenie nowej ordynacji miejskiej, a w 1858 r. nowe prawo wyborcze, które co spowodowało ukonstytuowanie się pochodzącej z wyboru rady miejskiej, wybierającej zarząd miasta (Magistrat). Rada miejska była organem ustawodawczym, a magistrat wraz burmistrzem pełnił rolę wykonawczą . Ustrój miejski wzmocniła ustawa z 1853 r. Prace magistratu wspierały wyspecjalizowane deputacje miejskie . Pruska ordynacja gminna (Gemeindeverfassungsgesetz) z 1933 r. oraz Niemiecka ordynacja gminna (Deutsche Gemeideordnung) z 1935 r. ujednoliciły ustrój miast i gmin wiejskich. Odtąd na czele władz miejskich stał burmistrz wspomagany przez radców miejskich (Stadteräte) i ławników (Beiräte). Ustrój miasta określony tymi ustawami przetrwał do 1945 r.

Decyzją KM z 28.07.2015 r. nastąpiło rozdzielenie zbioru szczątków zespołów akt miast - 65/228 na zespoły proste i utworzono zespół 65/1750. Inwentarz zatwierdzony na posiedzeniu KM w dniu 28.07.2015 r.