Zachowane akta obejmują lata 1858, 1872-1939. W zespole zachowała się jedna jednostka z 1858 roku dotycząca likwidacji ubezpieczonego forszusu z Kasy Ekonomicznej miasta. Ponadto zachowały się akta: Organizacja - protokoły posiedzeń Rady Miejskiej, Zarządu Miejskiego i komisji, akta Urzędu Rozjemczego do spraw mieszkaniowych, akta komisji wyborczych, przepisy i zarządzenia ogólne, okólniki, współpraca ze Związkiem Miast Polskich, prenumerata pism i dzienników urzędowych, zaświadczenia wydawane przez organy miejskie, akta dot. personelu urzędowego i rewizji magistratu, dzienniki korespondencyjne; Finanse – budżety, sprawy podatkowe, ubezpieczenia, akta Komunalnej Kasy Oszczędności, asygnaty rozchodowe, sprawozdania rachunkowe, obrót pieniężny, listy płacy, księgi kasowe; Gospodarka - przedsiębiorstwa gminne (rzeźnie miejskie, łaźnie miejskie, cegielnie, areszty, elektrownie), drogi i place publiczne, oświata, kultura i sztuka, zdrowie publiczne i akcja sanitarno-porządkowa, opieka społeczna i sprawy bezrobocia, rolnictwo (sprawy produkcji roślinnej i zwierzęcej, wykazy nieruchomości), weterynaria i hodowla (ewidencja koni, wozów i uprzęży, zwierzęta pociągowe), przemysł i handel, statystyka, walka z drożyzną i ustalanie cen, sprawy majątku miejskiego; Administracja - sprawy sądowe i karno-administracyjne, gospodarka budowlana i mieszkaniowa, sprawy wojskowe, bezpieczeństwo publiczne, akta dot. gminy wyznaniowej żydowskiej, ewidencja i kontrola ruchu ludności (wykazy urodzonych, zaślubionych i zmarłych, spisy ludności, akta USC, spisy wyborców, akta dot. spraw meldunkowych dowodów osobistych, sprawy cudzoziemców i emigracji). Na pozostałość aktową zespołu składają się także księgi ludności stałej i skorowidz.

Pierwszy zapis o Złoczewie pochodzi z 1496 r. Wieś ta stanowiła własność szlachecką. W 1605 r. miecznik kaliski Andrzej Ruszkowski herbu Pobóg wyjednał dla swojej wsi od króla Zygmunta III Wazy prawa miejskie. Osoby zamieszkujące tę miejscowość zostały wyjęte spod prawa polskiego tzw. ziemskiego, w którym obowiązywało sądownictwo szlacheckie i odtąd miały być mieszczanami sądzonymi według prawa niemieckiego magdeburskiego. W wyniku II rozbioru Polski (1793) Złoczew został zagarnięty przez Prusy i włączony do Prus Południowych. W 1807 r. znalazł się w granicach Księstwa Warszawskiego, a w 1815 r. w Królestwie Polskim. W wyniku reformy administracyjnej kraju przeprowadzonej w 1869 r. przez zaborcze władze rosyjskie Złoczew utracił prawa miejskie i został zdegradowany do rangi osady rządzącej się ustawą z 1864 r. o samorządzie gminnym. Pod koniec 1914 r. Złoczew znalazł się pod okupacją niemiecką aż do listopada 1918 r. W 1916 r. Niemcy zdecydowali się na reaktywowanie praw miejskich i 7 III 1916 r. powołano Magistrat i dokonano wyboru Rady Miejskiej. W 1919 r. na podstawie dekretu o samorządzie lokalnym wybrano Radę Miejską. W 1939 r. na mocy dekretu inkorporacyjnego Adolfa Hitlera z 8 X 1939 r. miasto zostało włączone do Rzeszy niemieckiej i znalazło się w obrębie tzw. „Kraju Warty (Reichsgau Wartheland). W 1943 r. Złoczew przemianowano na Schlötzau. 20 I 1945 r. Złoczew został wyzwolony spod okupacji niemieckiej. W 1945 r. organizacja władz miejskich została oparta na nowych zasadach, w myśl których Miejska Rada Narodowa stanowiła organ uchwałodawczy samorządu miejskiego, zaś Zarząd Miejski, wybierany przez MRN, organ zarządzający i wykonawczy.