Zarządzenia i sprawozdania, 1908-1913, sygn. 1-40; Partie i organizacje polityczne, związki i ugrupowania polityczne, organizacje bojowe i terrorystyczne, organizacje młodzieżowe, związki zawodowe, korespondencja dotycząca kongresów, zjazdów itp., 1899-1914, sygn. 41-390 (układ alfabetyczny wg nazw organizacji, w teczkach informacje o działalności partii i stowarzyszeń, przekłady artykułów i odezw w jeżyku rosyjskim, ulotki, informacje o zjazdach, raporty agentów o poszukiwanych członkach partii); Akta szczegółowe dotyczące osób aresztowanych za działalność polityczną, agitację, strajki, kolportowanie nielegalnych wydawnictwa, zsyłki, 1895-1914, sygn. 391-1835; Raporty, nadzór policyjny, donosy agentów na poszczególne partie i ich członków 1910-1911, sygn. 1836-1915.

Funkcjonowanie żandarmerii w Królestwie Polskim normował ukaz z 31.12.1866 r. Do jej zadań należała pomoc władzom administracyjnym i sądowym w wykonywaniu zadań o charakterze policyjnym, utrzymywanie spokoju i bezpieczeństwa publicznego, chwytanie przestępców i ich strzeżenie, śledzenie zbiegów, a także pomoc przy egzekwowaniu należności skarbowych, rozkazów rządowych itp. Żandarmeria była początkowo niezależna od władz administracyjnych. Zarząd Żandarmerii Guberni Piotrkowskiej był jednym z 10 utworzonych na terenie Królestwa Polskiego i stanowił część Warszawskiego Okręgu Żandarmerii. Podlegały mu zarządy powiatowe. Na skutek ukazu z 28.06. 1896 r. zniesiono Warszawski Okręg Żandarmerii, a jego funkcję przejął pomocnik generał-gubernatora warszawskiego do spraw policyjnych, któremu podporządkowano gubernialne i powiatowe zarządy żandarmerii. Urząd funkcjonował do 1914 r. i zaprzestał swej działalności wraz z ewakuacją rosyjskich władz administracyjnych.