Kancelaria notariusza Władysława Małkowskiego w Częstochowie z lat 1897 - 1911, sygn. 1 - 121 w tym rejestry aktów, repertoria i skorowidze

Instytucja notariatu - wzorowana na francuskiej ustawie notarialnej z 16 marca 1803 roku - wprowadzona została w Księstwie Warszawskim ustawą notarialną opracowaną przez F. Łubieńskiego, ówczesnego Ministra Sprawiedliwości, zatwierdzoną przez Fryderyka Augusta, a ogłoszoną 4 sierpnia 1808 roku. Ustawy i instrukcje hipoteczne z lat 1818 - 1819 i 1825 wprowadziły drobne korekty w organizacji instytucji hipotecznej, nie zmieniając jednak istoty notariatu ani jego głównych zasad ustrojowych. Instrukcje z lat 1818 - 1819 likwidowały funkcję pisarza aktowego. Ustawa z 1825 roku zmieniała tytuł notariuszy publicznych na rejentów okręgowych. Wymienione wyżej przepisy o notariacie obowiązywały w Królestwie Polskim do roku 1876, tj. do wprowadzenia rosyjskiej ustawy notarialnej. Notariusze działali przy wydziałach hipotecznych sądów pokoju. Do zadań hipoteki należały czynności spełniane przez sąd w zakresie ksiąg wieczystych. Notariusze sporządzali akty mające charakter dobrej woli stron. Byli oni urzędnikami o specyficznym charakterze, to znaczy zarówno publicznymi, jak i prywatno - prawnymi. Dzielili się na pisarzy aktowych przy sądach apelacyjnych, rejentów kancelarii ziemskich i rejentów kancelarii okręgowych. Notariusze byli zobowiązani do prowadzenia: repertoriów czynności, skorowidzów alfabetycznych, wykazów dokumentów złożonych do przechowania, list ubezwłasnowolnionych i ograniczonych w czynnościach. Do 1876 roku obowiązywała określona forma aktów, które miały składać się z: nagłówka, tekstu, podpisów świadków, pieczęci, podpisu referenta sprawy. Sporządzano je na papierze stemplowym, pozostawiając z margines z lewej strony karty. Po 1876 roku całość dokumentacji prowadzono w języku rosyjskim. Nie istniały określone wzory sporządzania pism. Treść aktów miała być możliwie krótka i zrozumiała. Władysław Małkowski urodził się 10 V 1846 roku w Warszawie. Był synem Ludwika, sędziego pokoju w Gąbinie. Małkowski ukończył Wydział Prawa i Administracji Warszawskiej Szkoły Głównej i w 1869 roku rozpoczął pracę jako patron (adwokat) Trybunału Cywilnego w Warszawie. Później był sędzią Sądu Okręgowego. Około 1880 roku osiedlił się w Częstochowie, gdzie otworzył biuro rejentalne (notarialne), przy II Alei 22, które prowadził w latach 1897-1911. W latach 1899–1903 był prezesem Straży Ogniowej Ochotniczej, która w tym okresie należała do najprężniej działających w Królestwie Polskim. W 1901 roku Małkowski, członek Międzynarodowej Rady Strażackiej, reprezentował polskie straże ogniowe na Międzynarodowym Kongresie Pożarniczym w Paryżu, a w 1910 roku na podobnym Kongresie w Brukseli. W kwietniu 1907 roku na Konferencji przedstawicieli straży ogniowych w Łowiczu został powołany do komitetu organizacyjnego zjazdu straży ogniowych z Królestwa Polskiego; władze rosyjskie nie wydały jednak zgody na ten zjazd. W końcu 1906 roku, po wyjeździe z Częstochowy inżyniera Jana Gryżewskiego, został prezesem koła miejskiego, a w 1907 roku okręgowego Polskiej Macierzy Szkolnej. Od czerwca 1906 roku uczestniczył w pracach tymczasowego komitetu szkolnego, którego zasługą było utworzenie I Polskiego Gimnazjum w Częstochowie. W szkole tej w latach 1906–08 wykładał prawoznawstwo. Na początku grudnia 1907 roku został wybrany przewodniczącym Komitetu Tymczasowego Wystawy Przemysłowo-Rolniczej. W latach 1908–09 uczestniczył w pracach związanych z organizacją wystawy, m.in. w uzyskaniu pozwolenia władz rosyjskich, przygotowaniu regulaminu wystawy, pozyskaniu funduszy. Był organizatorem zebrań, na których propagowano wystawę: w Dąbrowie Górniczej, Zawierciu, Radomsku. W maju 1908 roku wybrany został wiceprzewodniczącym Komitetu wystawowego, reprezentował Komitet, m.in. w rozmowach z Izbą Handlową w Pradze. Był autorem publikacji „Historia wystaw i ich znaczenie zamieszczonej w Przewodniku po Wystawie Przemysłu i Rolnictwa w Częstochowie” (sierpień – wrzesień 1909 roku). Władysław Małkowski należał do Towarzystwa Dobroczynności dla Chrześcijan, był także prezesem Schroniska im. św. Antoniego oraz członkiem zarządu Szpitala Najświętszej Maryi Panny. W maju 1909 roku był współorganizatorem, a później przewodniczącym Towarzystwa Opieki Szkolnej. Zmarł 18 III 1911, pochowany został w Krakowie. Był odznaczony Orderem Św. Stanisława II klasy (1908).

Wstęp napisali: Józef Dobosz, Jan Jeżowski, Piotr Madajczyk. Inwentarz sporządził: Jan Jeżowski (1980) Dopływy zinwentaryzowano przez Konrada Szweja i Ewę Dubaj i uznano za opracowane w 2022 roku