Całość zespołu stanowi materiał jednorodny, dający się sklasyfikować w jednej serii: 1. Legaty i testamenty. Jednostki archiwalne z lat 1911-1915 o sygnaturach od 1 do 289 zawierają dane testorów i osób dziedziczących oraz wielkość majątku ruchomego i nieruchomego podlegającego dziedziczeniu. W jednym przypadku mamy do czynienia z bardzo szczegółowym podziałem ruchomości znajdujących się w poszczególnych pomieszczeniach pośród wyznaczonych osób dziedziczących (jednostka o sygnaturze 53 - testament kupca Hermanna Geissa i jego żony Hedwigi z Bytowa). Na uwagę zwraca także jednostka o sygnaturze 131. Zawiera ona spisaną w 1941 roku ostatnią wolę, zmuszonego do pracy niewolniczej w Tuchomiu (Gross Tuchen), jeńca wojennego ze Stalagu IIB Francuza Luisa Liogiera.

Z oświadczeniami woli spotykamy się na co dzień. Są one składane, aby zakomunikować otoczeniu swoje intencje w celu wywołania określonych skutków prawnych. Czynności notarialne, w tym czynności związane z powstawaniem legatów i testamentów, po raz pierwszy uregulowała notarialna ordynacja Rzeszy z 1512 roku. W Prusach zasady te określono w kodeksie „Powszechne Prawo Krajowe Państw Królewsko-Pruskich” z 1794 roku („Allgemeines Landrecht für die Königlich Preussischen Staaten), w ogólnoniemieckim kodeksie cywilnym z 1896 roku (Bürgerliches Gesetz-Buch) oraz w ustawie o notariacie z 1845 roku. Rozdzielono w nich sprawy dobrej woli pomiędzy sądy (spadki, umowy) i notariuszy (opieka nad spadkiem). Notariusze byli właściwi w ściśle określonym zakresie czynności prawnych, tzn. postępowaniu sądowym niespornym. Dokumentowano przed nimi zawarcie między innymi intercyz ślubnych, udzielanie darowizn, dożywocia, dokonywanie podziałów majątkowych i cesji, a także potwierdzenie złożenia testamentów. Pruscy notariusze, którzy jednocześnie byli adwokatami, byli traktowanymi na równi z urzędnikami państwowymi. Po śmierci notariusza lub przeniesienia go do innego okręgu sądowego, jego dokumentację przejmował sąd obwodowy. W okresie dyktatury faszystowskiej notariusz był urzędnikiem wiary publicznej, mianowanym przez Ministra Sprawiedliwości Rzeszy. W tym okresie funkcję notariusza mógł także wypełniać adwokat, zatrudniony przy określonym sądzie. Przedkładane notariuszom i sądom obwodowym oświadczenia woli w formie ustnej lub pisemnej miały postać testamentu lub legatu. W obu przypadkach testor dokonywał rozporządzenia swoim majątkiem na wypadek śmierci. W przypadku testamentu notarialnego wolę podawano w obecności notariusza, a w przypadku testamentu alograficznego sporządzonego ustnie przed określonym urzędem, w obecności urzędnika i świadków. Dopuszczalny był także testament własnoręczny (holograficzny). Otwarcie i ogłoszenie testamentu mogło mieć miejsce w sądzie lub u notariusza. W uzasadnionych przypadkach testamenty i legaty nie wchodziły w skład dokumentacji sądów i notariuszy, a zatem nie przynależała do zasobu aktowego i archiwalnego sądów obwodowych. Za jej przechowanie do czasu ewentualnego rozstrzygnięcia spraw w niej się zawierających odpowiedzialne były jednostki samorządu terytorialnego (magistraty), a po 1933 roku zarząd miasta.