Budżety i preliminarze, listy więźniów z lat 1848-1850, 1872, parcele pod cmentarz.

Początki współczesnego więziennictwa na Kujawach i Pomorzu sięgają pierwszej połowy XIX w. Do najstarszych należy więzienie w Koronowie. W 1819 r. na mocy reskryptu Fryderyka Wilhelma III nastąpiła kasata zakonu cystersów w Koronowie. W czworobocznym barokowym budynku klasztornym urządzono pruskie więzienie prowincjalne dla mężczyzn. Niedawne cele mnichów stały się celami więziennymi. Był to typowy budynek klasztorny z krużgankami wychodzącymi na wirydaż. Zakład miał status zakładu karnego (Strafanstalt). Kary odbywali w nim przestępcy kryminalni z terenu prowincji Prusy Zachodnie. W II połowie XIX w. dobudowano do niego 6-piętrowy pawilon celkowy, z celami jednoosobowymi, odpowiadający ówczesnym trendom penitencjarnym. Wkrótce wzniesiono również wolno stojące budynki administracyjny i gospodarczy, w którch mieściła się piekarnia i kuchnia. Więzienie ze względu na swoją gotycką budowę i otaczający je wysoki mur o grubości ok. 1 m stanowiło prawdziwą twierdzę. Przebywało w nim zwykle ok. 500 więźniów. Zatrudniano ich przy wyrobie cygar i wyplataniu krzeseł z wikliny, a potem budowie dróg. Trudnili się także płóciennictwem i krawiectwem. W 1867 r. w pomieszczeniach poklasztornych uruchomiono fabrykę sukna, przędzalnię i farbiarnię, w której pracowali więźniowie. Ochronę więzienia stanowił stacjonujący w mieście oddział piechoty. Wieloletnim dyrektorem więzienia był von Valentini. W 1909 r. szefem więzienia był dyrektor Richter, zaś funkcję inspektora więziennego pełnił Sichert. Pozostały personel stanowili: więzienny nauczyciel, kapelan, lekarz, kierownicy warsztatów, przełożony dozorców i dozorcy więzienni. Więźniowie mieli do dyspozycji bibliotekę.

baza danych IZA,