Jest to zaświadczenie wydane dnia 20 lutego 1731 r. przez mistrzów i starszych cechu rzeźników Georga Kretzschner i Martina Bauer z Fürstenwalde, którzy ujednolicają okres nauki do 4 lat obowiązujący osoby wstępujące do cechu oraz wprowadzają jednolite świadectwa ukończenia nauki.

Cechy były to organizacje powołane do obrony interesów rzemieślników. Regulowały one zaopatrzenie w surowiec, kontrolowały produkcję i ustalały ceny. Jako organizacje społeczne spieszyły swym członkom z pomocą, organizowały wspólne życie towarzyskie i religijne. Posiadały własne władze cechowe. Warsztaty rzeźników w Gorzowie Wielkopolskim obok warsztatów piekarzy należały do najstarszych zawodów w mieście. Po raz pierwszy wzmiankowane są w źródłach w 1441 r. oraz w 1511 r. W 1786 r. w Gorzowie było 10 rzeźników, w tym jeden mistrz należał do cechu rzeźników w Zielonej Górze, jeden do cechu w Strzelcach Krajeńskich oraz dwóch do cechu w Myśliborzu. Zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami rzeźnicy należący do cechów spoza miasta mogli w mieście posiadać małe jatki. Natomiast rdzenni rzeźnicy posiadali duże jatki, które prowadzili zgodnie z przywilejem nadanym im w 1734 r. Patronem cechu był rajca Burchardt. Mała liczba rzeźników brała się stąd iż wielu mieszkańców hodowało bydło i trzodę chlewna na swój prywatny użytek. Po 1987 r. cech rzeźników zaliczony został do cechów wolnych. Na jego czele stał majster Robert Lange.