Fotografie autorstwa Eugenii Trzeciakowej przedstawiają krajobrazy i miejscowości polskie, budowle zabytkowe i detale architektoniczne. Blisko połowa zdjęć to varsaviana, z których najstarsze wykonane były w 1946 r. i przedstawiają m.in. fragmenty zniszczonego Starego Miasta i pomnik Jana Kilińskiego. Są też fotografie z 1949 r. a na nich kościół św. Aleksandra na pl. Trzech Krzyży, przed przebudową. Kolejne tematy warszawskie to m.in.: parki, ogrody i pałace (Łazienki Królewskie, Wilanów, Park Ujazdowski, Ogród Saski, Ogród Botaniczny, Park Kultury w Powsinie, Park Morskie Oko czy Park Dreszera na Mokotowie), miasto w budowie (próbne wwierty pod budowę metra, Marszałkowska Dzielnica Mieszkaniowa MDM, Muranów, osiedle Zdobycz Robotnicza i kolonia domków jednorodzinnych na Kole, odbudowa Starego Miasta, Teatru Narodowego, Pałacu Ostrogskich), budynki użyteczności publicznej (Główny Urząd Statystyczny w Al. Niepodległości, gmach Ministerstwa Komunikacji), budynki sakralne (kościół Sióstr Wizytek, kościół św. Anny), ulice (Marszałkowska, Rakowiecka, Chałubińskiego, al. Jerozolimskie i wiele innych, z idącymi chodnikami ludźmi na tle budynków stolicy), wydarzenia sportowe (kolarze na Krakowskim Przedmieściu, mecz tenisowy na kortach Legii, zawody na skoczni narciarskiej w 1956 r.), wydarzenia religijne (Boże Ciało), propagandowe (pochód pierwszomajowy, w którym udział brali pracownicy Instytutu Urbanistyki i Architektury), służba zdrowia (szpital przy ul. Leszno, zdjęcia z gabinetów lekarskich ośrodków zdrowia przy ul. Kopernika, Jasnej czy Nowolipiu, pokazujące lekarzy wszystkich specjalizacji podczas badania swoich pacjentów). Niewielka, wręcz marginalna, liczba fotografii przedstawia portrety osób wykonane w atelier fotograficznym m.in. Hanny Skarżanki, Danuty Urbanowicz, Igora Śmiałowskiego. Wśród miejscowości polskich utrwalonych na zdjęciach są m.in. (w kolejności alfabetycznej): Adampol, Białobrzegi, Biecz, Biskupin, Bronowice, Brzeg, Bukowina (Lubelska), Cetniewo, Chełmno, Chełmno Śląskie, Chełmża, Ciechocinek, Ciemierniki, Cieplice, Czemierniki, Częstochowa, Czorsztyn, Dębno Podhalańskie, Drwalew, Frombork, Gdańsk, Gdynia, Gniezno, Grudziądz, Grybów, Grywałd, Hel, Iwonicz, Janowiec, Kamień Pomorski, Karpacz, Kartuzy, Kazimierz n. Wisłą, Kielce, Kłodzko, Kraków, Krasiczyn, Krosno, Krościenko, Kruszwica, Krynica Górska, Krzeszów, Kwidzyn, Legnica, Lidzbark Warmiński, Lubań, Lwówek Śląski, Łańcut, Łomża, Łowicz, Majdanek, Mierzwica nad Bugiem, Myczkowce, Nałęczów, rzeka Narew, Niedamowo, Niedzica, Niepokalanów, Nieporęt, Nowe Tychy, Nysa, Obory, Olsztyn, Opatów, Orneta, Paczków, Pelplin, Pieniężno, Płakowice, Płock, Pobierowo, Polanica Zdrój, Poznań, Pszczyna, Puławy, Pułtusk, Rejowiec, Rogala, Rybienko, Serock, Solina, Stoczek Garwoliński, Słotwiny, Strzegom, Sulejów, Szczawnica, Szklarska Poręba, Szymbark, Środa, Świdnica, Tczew, Toruń, Trzebnica, Trzemeszno, Tum, Tyniec, Ustrzyki, Warka, Winiary, Wisła, Wiślica, Włocławek, Włodawa, Wola Justowska, Wołomin, Wyszków, Zakopane, Zamość, Zalew Zegrzyński, Zegrzynek, Zwoleń. Znajdziemy tu fotografie m.in. zamki w Niedzicy, Czorsztynie, Grywałdzie, zespół klasztorny w Sulejowie, drewniany kościół w Woli Justowskiej, czy miejsca rekreacyjne tj. przystań w Nieporęcie, Zegrzynku czy w Białobrzegach, jak i ośrodki wczasowe, od dużych domów wczasowych w Krynicy po małe domki kempingowe w nierozpoznanych miejscowościach. Kilka fotografii przedstawia port w Gdyni, czy nabrzeże ze zniszczoną Gdańską starówką. Duża grupa zdjęć to pejzaże. Są tu góry z Giewontem, czy też szczyt Trzy Korony, połoniny bieszczadzkie, łąki na Kaszubach.

Eugenia Trzeciakowa, z domu Gecow, urodziła się 10 września 1911 r. w Ćmielowie. Uczęszczała do Gimnazjum Żeńskiego Anny Jakubowskiej przy Placu Trzech Krzyży 18 w Warszawie. Po ukończeniu szóstej i promocji do siódmej klasy Eugenia przerwała naukę w gimnazjum humanistycznym i przeniosła się do Państwowej Szkoły Przemysłowej Żeńskiej przy ul. Górnośląskiej 31 w Warszawie, gdzie utworzono dwuletni kurs fotografii dla dziewcząt (prawdopodobnie była jedną z sześciu pierwszych absolwentek tego kursu). Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości szkoły zawodowej w 1931 r., jako eksternistka zdała maturę w szkole ogólnokształcącej. W 1932 r. ukończyła kurs rentgenowski przy klinice uniwersyteckiej. Przez krótki czas na przełomie 1931/1932 r. zatrudniona była w Chemicznym Instytucie Badawczym. Zaraz po tym rozpoczęła pracę na Politechnice Warszawskiej w Instytucie Metalurgii i Metaloznawstwa w Zakładzie prof. Jana Czochralskiego, gdzie prowadziła laboratorium fotograficzne. Na potrzeby Instytutu wykonywała przezrocza do wykładów, zdjęcia techniczne, rentgenowskie, fotografie wnętrz, makro- i mikrofotografie. Oprócz zdjęć ściśle związanych z instytutem i jego pracami w wolnych chwilach zajmowała się również fotografią artystyczną. W latach 1936-1937 Eugenia Gecow odbywała praktykę w Laboratorium Polskich Linii Lotniczych „Lot” jako laborantka. Na początku 1938 r. otrzymała propozycję prowadzenia pracowni fotograficznej przy laboratorium chemicznym w Państwowych Zakładach Inżynierii w Fabryce Nr 4 Ursus. Do wybuchu wojny pracowała tam na stanowisku fotografa. Pod koniec 1938 r. dostała zlecenie urządzenia pracowni fotograficznej w Ministerstwie Komunikacji na potrzeby powstających Wydawnictw Technicznych. Pełniła tam funkcję kierownika pracowni od stycznia do września 1939 r. W 1939 r. Eugenia Gecow wyszła za mąż za inżyniera Czesława Trzeciaka. Po jego aresztowaniu we wrześniu 1939 r. przeniosła się do Wilna, gdzie rozpoczęła 1 rok studiów na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego. Uczęszczała także na tajne kursy dramatyczne do Studia Dramatycznego. Do czerwca 1941 r. była zatrudniona w Teatrze Młodego Widza. Otrzymała tam świadectwo dające jej status zawodowej aktorki. W drugiej połowie 1941 r. powróciła do Warszawy. Początkowo pracowała w biurze Kolejowej Opieki Społecznej jako urzędniczka. Następnie od 1942 r. do wybuchu powstania warszawskiego 1 sierpnia 1944 r. była właścicielką założonego przez siebie zakładu fotograficznego przy ul. Grottgera na Mokotowie. Po powrocie z Wilna do Warszawy zaangażowała się w działalność konspiracyjną. W latach 1942-1943 Eugenia Trzeciakowa ps. „Dagmara”, „Massalska” była kierowniczką pracowni fotograficznej działającej w ramach Wydziału Legalizacji i Techniki Komendy Głównej Armii Krajowej (KG AK) kierowanego przez płk Antoniego Sanojcę ps. „Kortum”. Legalnie działający zakład fotograficzny przy ul. Grottgera pełnił jednocześnie funkcję zakonspirowanej pracowni „Express” w której przygotowywano fałszywe dokumenty na potrzeby Armii Krajowej i ludności cywilnej. W tym samym okresie zaangażowana była także w produkcję pistoletów maszynowych „Sten”. Po wybuchu powstania warszawskiego Eugenia Trzeciakowa była łączniczką o pseudonimach „Nike”, „Tamara”, „Dagmara”, „Anna”, przydzieloną do płk. Zygmunta Miłkowskiego ps. „Denhof”, szefa Oddziału IV Zaopatrzenia i Uzbrojenia oraz trzeciego zastępcę szefa sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej. Pełniła także funkcję fotoreportera wojennego. Przed opuszczeniem Woli przez oddziały powstańcze otrzymała rozkaz pozostania na miejscu z ludnością cywilną. Została wywieziona z mieszkańcami Woli do obozu przejściowego w Pruszkowie. Po tygodniu udało jej się uciec i dotrzeć do Milanówka. Do końca wojny Eugenia Trzeciakowa pozostała w konspiracji. W 1945 r. powróciła do Warszawy i podjęła pracę w Biurze Informacyjnym Polskiego Czerwonego Krzyża (PCK). Następnie powierzono jej prowadzenie komórki fotograficznej w Oddziale Warszawskim PCK Propaganda. W 1947 r. została zatrudniona w należącym do Ministerstwa Budownictwa Głównym Urzędzie Planowania Przestrzennego. Pracowała tam jako referent techniczny w zorganizowanej przez siebie pracowni fotograficznej do 1949 r. Następnie przeniesiono ją do nowo powstałego Instytutu Urbanistyki i Architektury (IUA) na stanowisko kierownika działu foto. W 1951 r. z powodów personalnych zrezygnowała z pełnionego stanowiska. 17 marca 1952 r. została przyjęta w poczet członków Związku Polskich Artystów Fotografików (ZPAF) – nr legitymacji członkowskiej 136. W 1952 r. weszła także do zarządu Warszawskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Fotograficznego (PTF) jako sekretarz. Ukończyła Kurs Wyższy Fotografiki w ZPAF, a także zdobyła dyplom mistrzowski fotografa. W 1952 r. założyła zakłady fotograficzne przy ul. Marszałkowskiej 85 i ul. Grottgera 19 w Warszawie. Stało się to głównym źródłem jej utrzymania, aż do przejścia na emeryturę w 1973 r. Zmarła 7 września 1983 r. w Warszawie.

Zespół nie jest opracowany.