Zespół
Zawartość:
Sygn. 1-26 - Okupacja hitlerowska w Polsce (1939-1944) Sygn. 27-48 - Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie i rząd emigracyjny (1940-1944) Sygn. 49-98 - Zabytki kultury materialnej Iranu (1942-1945) Sygn. 99-172 - Mieszkańcy i folklor Iranu (1942-1945) Sygn. 173-256 – Polacy w Iranie, członkowie Towarzystwa Studiów Irańskich w Iranie (1942-1945)
Dzieje twórcy:
Wraz z ewakuacją Armii Polskiej z ZSRR do Iranu w 1942 r., w kraju tym znalazło się kilkadziesiąt tysięcy polskiej ludności cywilnej. W gronie tym znajdowali się także naukowcy. Z inicjatywy ich utworzono 23 października 1942 r. Towarzystwo Studiów Irańskich (TSIr) w Teheranie. Przeważali w nim profesorowie Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Jego prezesem został historyk prof. Stanisław Kościałkowski. Działalność naukową Towarzystwo prowadziło w sekcjach: historyczno-filologicznej, prawno-politycznej, ekonomicznej, lekarskiej, a później i matematyczno-przyrodniczej. Ważnym obszarem działalności TSIr były kursy wiedzy o Iranie dla Polaków. Realizowano je w ramach Polsko-Irańskiego Uniwersytetu Ludowego w formie pogadanek i wykładów. Dorobek wydawniczy Towarzystwa i jego współpracowników był tak znaczący, że Teheran stał się w omawianym okresie drugim po Jerozolimie polskim ośrodkiem kulturalnym i wydawniczym na Bliskim Wschodzie. Najważniejszymi z samodzielnie wydanych publikacji były „Studia Irańskie”. Jednym z działań TSIr było gromadzenie wszelkiego rodzaju druków polskich i Polski dotyczących, wydawanych na Bliskim i Dalekim Wschodzie. Zgromadzony materiał pozwolił przygotować bibliografię poloniców irańskich w tomie 3 „Studiów Irańskich”. Towarzystwo wspierało badania naukowe w formie ekspedycji naukowo-krajoznawczych. W warunkach wojennych polegały one na wycieczkach po Persji, pod przewodnictwem naukowców perskich. Najczęściej jednak zwiedzano miejsca i muzea w Teheranie i najbliższej okolicy. W ciągu 1945 r. doszło do ostatecznej likwidacji polskich obozów cywilnych w Iranie. Polacy zostali zmuszeni do opuszczenia tego kraju. TSIr ostatecznie zakończył działalność w grudniu 1945 r. Wielu jego członków znalazło się w Libanie. Archiwa i bibliotekę Towarzystwa również przewieziono do Bejrutu. W kwietniu 1945 r. w Bejrucie powstał Polski Instytut Studiów Bliskiego Wschodu. Stanowił on kontynuację działalności Towarzystwa Studiów Irańskich . Jego dyrektorem był prof. Stanisław Kościałkowski. Pod koniec 1945 r. Instytut uznano za filię Polskiego Instytutu Naukowego w Nowym Jorku i zmieniono jego nazwę na Instytut Polski w Bejrucie. Skupiło się wokół niego większość członków TSIr przybyłych do Libanu oraz przebywających w Bejrucie polskich naukowców. Działalność naukowa Instytutu prowadzona była w 2 sekcjach: orientalistycznej i ekonomicznej. W ramach sekcji orientalistycznej, kierowanej przez prof. Kościałkowskiego i dr. Franciszka Machalskiego, prowadzone było seminarium metodologiczno-bibliograficzne, zajmujące się gromadzeniem i katalogowaniem poloników azjatyckich i afrykańskich. Ponadto sekcja orientalistyczna zajmowała się badaniami wschodnioznawczymi, obejmującymi m.in. takie dziedziny wiedzy, jak: historia, językoznawstwo, literatura, prawo, religia itp. Prowadzono także badania związków Polski z krajami Bliskiego Wschodu. Sekcja ekonomiczna, kierowana przez prof. Wincentego Samolewicza, zajmowała się zagadnieniami ekonomicznymi Polski i Libanu. Członkowie poszczególnych sekcji prezentowali swoje badania w formie wykładów na posiedzeniach naukowych Instytutu. Kontynuując tradycję „Studiów Irańskich" w 1949 r. rozpoczęto wydawanie „Teki Bejruckiej". Członkowie Instytutu Polskiego w Bejrucie, pracujący zarazem na uniwersytetach bejruckich, publikowali swe prace również w wydawnictwach uniwersyteckich. Oprócz badań naukowych Instytut zorganizował w 1946 r. 2-letnie Studium Polonistyczne oraz roczne Studium Ekonomiczno-Handlowe. Studium Polonistyczne, przeznaczone było przede wszystkim dla studentów polskich uczących się na uniwersytetach w Libanie, celem uzupełnienia podstawowych wiadomości z zakresu przedmiotów polonistycznych. Studium Ekonomiczno-Handlowe, realizowało program odpowiadający dwóm pierwszym semestrom studiów handlowych Uniwersytetu Amerykańskiego, z uzupełnieniem zagadnień polskich. Słuchaczami tego Studium byli przede wszystkim absolwenci polskich szkół średnich działających w Libanie i Palestynie. Instytut Polski utworzył Polską Szkołę Malarstwa i Rysunku (istniała w latach 1947-1950) oraz Polską Szkołę Przemysłu Poligraficznego (działała od lutego do lipca 1947 r.). W końcu czerwca 1950 r., nastąpiła ostateczna ewakuacji Polaków z Libanu, która zamknęła działalność Instytutu Polskiego.
Daty skrajne:
1939-1945
Klasyfikacja:
instytucje nauki i oświaty
Nazwa twórcy:
Daty:
1939-1945.
Nazwa dawna:
Instytut Polski w Bejrucie – zbiór fotografii
Nazwa obcojęzyczna:
Języki:
polski
Dostępność:
Udostępniany w całości
Ogółem jednostek archiwalnych:
1035
Ogółem opracowanych jednostek archiwalnych:
1035
Ogółem jednostek archiwalnych bez ewidencji:
0
Ogółem metrów bieżących
0.6
Ogółem opracowanych metrów bieżących
0.6
Ogółem metrów bieżących bez ewidencji
0.0
Ogółem jednostek archiwalnych:
0
Ogółem plików :
0
Ogółem rozmiar (w MB):
0.0
Ogółem dokumentów
0
Ogółem spraw
0
Ogółem klas
0
Ogółem jednostek archiwalnych:
0.0
Ogółem metrów bieżących:
0.0
Daty skrajne dokumentacji niearchiwalnej:
Nazwa | Inwentarz skarbowy | Uwagi |
---|---|---|
indeks rzeczowy | Nie | |
indeks geograficzny | Nie | |
inwentarz kartkowy zatwierdzony | Tak | |
elektroniczny inwentarz archiwalny roboczy | Nie | |
inwentarz książkowy zatwierdzony | Nie |