Księgi urodzeń 1885-1914 sygn. 1, 4, 26-28, 47, Skorowidze do akt urodzeń 1891, 1892, 1893, 1894, 1895, 1896, 1897, 1898, sygn. 6-13, Skorowidze do akt urodzonych (lit. A-M): 1885-1891 sygn. 27, skorowidze do akt 1899, 1900, 1901, 1902, 1903, 1904, 1905, 1906 sygn. 28-37, księgi małżeństw 1886-1911 sygn. 2, 38, Skorowidz do akt małżeństw 1886-1888 sygn. Sygn. 39, Księgi zmarłych 1890-1910 sygn. 3, 40, Skorowidze do akt zgonów za 1890-1910 sygn. 5, 41, Alegaty 1829, 1831, 1843, 1845, 1847, 1864, 1869, 1870, 1884 sygn. 14-22, Akta zbiorowe (Sprostowania aktów stanu cywilnego) 1885, 1896, 1897, 1905-1909, 1912-1914 sygn. 23-25, 42-46, 48-50, księgi urodzeń(unikat) 1915-1918, sygn.51, księgi małżeństw (unikat) 1912-1935, sygn.52-55, księgi zgonów (unikat), sygn. 56-59, akta zbiorowe do aktów urodzeń 1915-1918, sygn. 60-63, akta zbiorowe do aktów małżeństw 1915, 1919, 1920, 1931,1935, sygn.64-68, akta zbiorowe zgonów 1928, sygn.69

Parafia Rzymskokatolicka pw. NARODZENIA NMP w Kosowie (nazwa dawna Kosów osada, ob.. Kosów Lacki), dekanat węgrowski, później sokołowski (XIXw), sterdyński (20-lecie). W 1425 roku została w Kosowie erygowana parafia rzymskokatolicka. Pierwszy kościół pw. Nawiedzenia NMP i św. Józefa ufundował Marcin Ciołek, zwany Kossowskim lub jego syn Andrzej, sędzia ziemski drohicki (1450-1483). W 1530 roku w części Kosowa zwanej "ruską" istniała prawosławna cerkiew pw. Narodzenia NMP, która po unii w 1596 roku została zamieniona na cerkiew unicką. W okresie "potopu szwedzkiego" 1657 roku kościół w Kosowie został spalony. Staraniem miejscowych dziedziców wkrótce pobudowano nową świątynię. W 1755 roku został wzniesiony kolejny kościół staraniem Jacka (Hiacynta) Rostworowskiego h. Nałęcz, cześnika (1738-1739) i podczaszego podlaskiego (1739-1775), pod kierunkiem ks. Józefa Pawła Dąbrowskiego. Wspomniany podczaszy podlaski w 1746 roku ufundował relikwiarz Drzewa Krzyża Świętego, który do dzisiaj jest przechowywany w kosowskiej świątyni. Obecny murowany kościół został wzniesiony w latach 1907-1924, staraniem ks. Antoniego Surackiego (ur. 1869), ówczesnego proboszcza (1906-1919) oraz jego następcy w latach 1919-1925 ks. Pawła Skwary (1873-1942), według projektu arch. Józefa Piusa Dziekońskiego (1844-1927) z Warszawy. Stary kościół został rozebrany i sprzedany w 1924 roku. Księgi metrykalne w parafii: Księgi Chrztów: od 1673 r. (nie wszystkie), Księgi Małżeństw; od 1673 r. (nie wszystkie), Księgi Zmarłych: od 1730 r. (nie wszystkie). W aktach występują wpisy z miejscowości: Albinów, Bojary, Bolkowizna, Chruszczewka, Dębe, Dębe Nowe i Stare, Grądy, Guty, Henrysin, Jakubiki, Kosów, Krupy, Krzeszkowskie, Łomna, maleszwa Glina, Maliszewa Nowa, Maliszewa Stara, Marianka, Natolin Kolonia, Nowawieś, Nowodwory, Olszew, Puterki, Ratyniec Nowy, Ratyniec Stary, Ratyniec Duży i Mały, Rebutki, Rytele Stare, R.-Suche, R.-Wszołki, Sofiówka, Telaki, Telaki stacja, Tosie, Trzciniec Duży, Trzciniec Mały, Włodzimierz, Zaleś v. Zalesie, Zawady, Żochy. Na mocy art.. 69 konstytucji z 1807r wprowadzony został w Księstwie Warszawskim Kodeks Napoleona, a wraz z nim urzędy i księgi stanu cywilnego. Dekret Króla Saskiego Fryderyka Augusta z 23.02. 1809r. regulował sposób prowadzenia akt stanu cywilnego (Dz PKW nr 9/10 art.. 1-12). W zasadzie księgi mieli prowadzić świeccy urzędnicy, w praktyce obowiązki te powierzono duchownym. Na mocy Kodeksu Cywilnego Królestwa Polskiego (Postanowienie Rady Administracyjnej z 3.11. 1825 Dodatek do rozdz. IV Dz. P. KP T.10) w 1825r akta stanu cywilnego złączono z księgami kościelnymi. Proboszcz parafii był jednocześnie urzędnikiem stanu cywilnego. Przepisy szczegółowo regulowały sposób prowadzenia ksiąg, ich kontroli (2 egz. protokółu sprawdzenia akt). Księgi prowadzono w formie duplikatów służących do zapisywania urodzeń, małżeństw, zgonów z jednego roku lub unikatów, gdzie zapisywano jeden rodzaj zdarzeń (tylko urodzenia, tylko małżeństwa, tylko zgonu) w jednej księdze z kilku lat aż do wyczerpania kart. Duplikaty przechowywały archiwa hipoteczne sądu pokoju, drugi w miejscu tworzenia. Nadzór nad księgami stanu cywilnego prowadzonymi przez proboszcza sprawował dziekan danego dekanatu oraz władze sądowe. Rada Państwa 04.06.1901r zwolniła sędziów pokoju z tego obowiązku (Zb. Pr i Rozp. Nr 67 poz.1346). Postanowieniem księcia namiestnika z 3.11. 1825r do spisywania aktów stanu cywilnego wyznań niechrześcijańskich wyznaczeni zostali burmistrzowie lub ich zastępcy. 24.06.1836 ukazało się prawo o małżeństwie (DzP KP T.18), które skutki cywilne zawarcia aktu oddawało sądom cywilnym,ograniczało swobodę wyznania dzieci z małżeństw mieszanych - katolików z prawosławnymi (musiały przyjąć prawosławie). (od 1847r odstępstwo od prawosławia karano jako przestepstwo.) Początkowo księgi prowadzono w języku polskim, od 1.01. 1868r na mocy rozporządzenia Komitetu Urządzającego w języku rosyjskim. W okresie XX-lecia Kościół Rzymskokatolicki opierał się na Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917r. Dekretem z 25.09.1945r wprowadzona została od 1.01. 1946r świecka rejestracja stanu cywilnego wykonywana przez świeckie urzędy stanu cywilnego (Dz.U. Nr 48 poz. 272 Prawo o aktach stanu cywilnego i 273 Przepisy wprowadzające prawo o aktach stanu cywilnego). Rozporzadzenie Ministra Administracji Publicznej i Sprawiedliwości z 24.11. 1945r w sprawie wykonywania prawa o aktach stanu cywilnego oraz przepisów wprowadzajacych to prawo (Dz.U. Nr 54 poz. 304) regulowało sposób funkcjonowania USC. Bibliografia: Prawo cywilne obowiązujace w guberniach Królestwa Polskiego T. I Petersburg 1875. Zbiór przepisów prawnych w sprawach rejestracji stanu cywilnego wydanych po odzyskaniu niepodległości państwowej Warszawa 1931opr. J. Litwin, A. Rżewski

Akt nie mikrofilmowano