1. Wydział ogólny 1582–1939; sygn. 1-438; 438 j.a. - opieka nad zabytkami, muzeum regionalne, przepisy o działalności magistratu oraz jego komisji, wybory i zatwierdzenia burmistrzów i radnych, wybory członków kamery miejskiej, akta personalne poszczególnych radnych, listy wyborców, administracja miejska, registratura, protokoły posiedzeń rady, nadawanie numerów budynkom w mieście, biblioteka, przygotowanie książki adresowej, fundacje, grunty miejskie, kultury leśne, torfowiska, dzierżawy oraz kupno i sprzedaż gruntów należących do miasta, place w mieście, żwirownie, ubezpieczenia od ognia budynków mieszkalnych, poczty i ratusza, naprawy domów, pożyczki i długi miejskie, dzierżawy łąk, jezior, rybołówstwa na Redze (Rega) i myślistwa, prawa mieszczan, podatki miejskie, procesy miasta z jego obywatelami, cechy: szewców, kowali, stolarzy, bednarzy, piekarzy, garncarzy, kasa zapomogowa i oszczędnościowa, budowa i remonty szkół, nauczanie, zatrudnianie nauczycieli, szkoły prywatne, szkoła żeńska, kultura, opieka społeczna, dom ubogich, szpital, nadzór nad dobrymi obyczajami, cmentarz, naprawa dróg, studnie, gazownia, oświetlenie ulic, rzeźnia, osiedla, upiększanie miasta, pomniki, jarmarki, zabezpieczenie przeciw pożarowe, organizacja straży pożarnej, kąpieliska, kanalizacja, dzierżawa parcel, teatry objazdowe, sztuka, literatura. 2. Policja 1773–1939, sygn. 439-591; 153 j.a., organizacja i przepisy, koszty utrzymania policji, policja polityczna, sąd miejski i powiatowy, anarchiści, szpiegostwo, tumulty, zezwolenia na broń, nadzór nad robotnikami, emigracja, napływ cudzoziemców, sprawy meldunkowe, stowarzyszenia, partie w tym socjaldemokratyczna i komunistyczna, związki, kluby, bractwo kurkowe, dezynfekcje, kontrola aptek i sklepów, rakarnie, weterynarze, spory o grunty, separacje, rejestr nieruchomości, drogi, nadzór budowlany, budowa szpitala, remonty ratusza, kolej, telegraf, kominiarze, nadzór nad cechami, handlem, wyszynkiem, teatrami, koncesje, cyrk, targi, gmina żydowska, parafia staroluterańska, nauczanie religii katolickiej, kasa pogrzebowa, kasa chorych, pracownicy dniówkowi, bezrobotni. 3. Obywatelstwo 1767-1944; sygn. 592-630; 39 j.a. - przyznawanie odznaczeń i obywatelstwa, wybory posłów do parlamentu Rzeszy i sejmików powiatowych, rady robotniczo-żołnierskie, stowarzyszenia wojskowych, rezerwiści, wykazy kwater, statystyka, wykazy akt, sprawy szkolne.

Pierwsza próba lokowania Reska miała miejsce w 1255 r. z inicjatywy mieszczanina kołobrzeskiego Teodoryka Horna. Nie zakończyła się ona powodzeniem, mimo że od początku XIII w. istniał tu już zamek usytuowany na obszarze dawnego słowiańskiego grodziska. Dopiero druga lokacja, która nastąpiła prawdopodobnie tuż przed 1288 r., utrwaliła byt miasteczka. W 1295 r. reski zamek znajdował się w posiadaniu rodów Borków i Vidantów, władających również samą miejscowością. W 1365 r. część Reska należącą do Vidantów przejęli książęta pomorscy. Jednak od 1447 r. całe miasteczko przeszło w ręce Borków (do 1808 r.). W czasie wojny trzydziestoletniej ośrodek został zrujnowany, ponosząc jednocześnie duże straty demograficzne. Po wymarciu dynastii Gryfitów (1637 r.) i podziale Pomorza między Szwecję i Brandenburgię (1653 r.) Resko znalazło się w państwie brandenburskim. Przez cały omawiany okres podstawą bytu mieszczan było rolnictwo i hodowla oraz w ograniczonym stopniu rzemiosło i drobny handel. Poważniejsze ożywienie przyniósł miastu dopiero XIX w. Reforma miejska (1808 r.), powołująca również w Resku samorząd (pochodzącą z wyborów radę miejską i wyłaniany z jej składu magistrat), przyczyniła się do wzrostu gospodarczego osady. Powstały tu wówczas: tartak, olejarnia, garbarnia i folusz. W 1843 r. założono w mieście fabrykę maszyn rolniczych. W 1893 r. miejscowość otrzymała połączenie kolejowe z Płotami, a w 1906 z Łobzem. W ciągu XIX i pierwszej połowy XX w. ludność Reska stopniowo wzrastała, wynosząc odpowiednio: 1192 osoby w 1816 r., 2402 osoby w 1857 r., 3396 osób w 1900 r., 4023 osoby w 1925 r., 5014 osób w 1939 r. Akta miasta Resko trafiły do archiwum w Szczecinie w latach trzydziestych XX w. W czasie II wojny światowej w obawie przed nalotami alianckimi wspomniany zespół wywieziono do Pęzina. Tam w 1946 r. został on zabezpieczony przez polską służbę archiwalną, a następnie przesłany do szczecińskiego archiwum.