Materiały archiwalne pogrupowano w dziesięciu grupach: 1. Archiwum. Spis akt przekazanych w depozyt do Pruskiego Archiwum Państwowego w Szczecinie - 2 j.a. (sygn. 1-2) z lat 1795, 1930 - spis zawartości ksiąg znajdujących się w Archiwum w 1795 roku oraz wykaz akt przekazanych w depozyt do Pruskiego Archiwum Państwowego w Szczecinie w 1930 roku. 2. Wykazy duchowieństwa. Obsadzanie wakatów - 4 j.a. (sygn. 3-6) z lat 1590-1899 - wykazy duchowieństwa oraz dokumentacja związana z obsadzaniem wakujących stanowisk kościelnych /podania i życiorysy kandydatów, świadectwa ukończenia studiów i stosownych egzaminów oraz nominacje/ oraz protokoły wizytacji. 3. Kurendy - 4 j.a. (sygn. 7-10) z lat 1757-1856 - zarządzenia władz zwierzchnich zawierające ogłoszenia i wskazówki do podległego duchowieństwa. 4. Odpisy miejskich skryptów dłużnych - 10 j.a. (sygn. 11-20) - zbiór 184 odpisów miejskich skryptów dłużnych z lat 1481-1573 oraz oryginalne listy dłużne wystawione dla kościoła parafialnego i szpitali miejskich w latach 1621-1759. 5. Sprawy szkolne 1 j.a. (sygn. 21) z lat 1696-1789 - dokumenty szkoły dla biednych, szkoły niemieckiej i szkoły łacińskiej, komisji szkolnych oraz programy nauczania. 6. Darowizny i testamenty. Zapisy i stypendia dla duchownych - 2 j.a. (sygn. 22-23) z lat 1632-1771 - zbiór zapisów testamentowych, darowizn, legatów i stypendiów dla duchownych. 7. Pomoc potrzebującym. Fundacje dobroczynne, towarzystwa kościelne, kolekty - 6 j.a. (sygn. 24-29) - przepisy ogólne w sprawach organizacyjnych i statutów fundacji dobroczynnych, administracja mieniem szpitali i przytułków. 8. Roczne rejestry dochodów i rozchodów - 155 j.a. (sygn. 30-184) z lat 1534-1820 - spisy osób płacących daniny kościelne, rejestry wykupujących miejsca siedzące w kościele i miejsca na pochówek, darowizny i legaty na rzecz kościoła, wykazy nieruchomości kościelnych, opłaty za ich wynajem i dzierżawę, koszty utrzymania budynków kościelnych, honoraria duchownych, organistów, nauczycieli, zatrudnianych dorywczo rzemieślników, koszty zakupu wina mszalnego, przepisywania i oprawy ksiąg kościelnych, zakupu i renowacji kościelnych sreber i dzwonów. 9. Judicialia - 9 j.a. (sygn. 185-193) z lat 1543-1930 - dokumentacja z procesów i postępowań w sprawach spornych z miastem lub osobami prywatnymi, spraw związanych z dzierżawą dóbr kościelnych oraz dotyczących patronatu, drukowane edykty i rozporządzenia królewskie dotyczących różnych dziedzin życia społecznego takich jak: obchody żałoby po śmierci władców i członków rodziny królewskiej, sposobów świętowania zwycięstw wojennych, obchodów 300-lecia reformacji, wprowadzenia nowego katechizmu i podręczników szkolnych, odprawiania świątecznych nabożeństw, kościelnego regulaminu wojskowego i konserwacji organów. 10. Księgi cmentarne - 13 j.a. (sygn. 194-206) z lat 1868-1945 - rejestry pochówków.

Do jego budowy kościoła farnego na terenie nowego miasta na lewym brzegu Słupi przystąpiono ok. 1270 r. Prawdopodobnie świątynia była pierwotnie obiektem drewnianym pod wezwaniem św. Maurycego. W okresie panowania w Słupsku zakonu krzyżackiego zmieniono wezwanie na Najświętszej Marii Panny. Nie wiemy, jakie koleje losu przechodził kościół w początkach XIV w. Pewne jest, że strawił go pożar z 1477 r. Odbudowany i rozbudowany został w stylu gotyckim. Uposażenie otrzymał w dobrach miejskich w XIII-XV wieku. Uprawnienia rady miejskiej i księcia w stosunku do kościoła określono w wizytacji z 1590 roku. Patronat nad kościołem do 1637 roku sprawowali książęta pomorscy. Już od średniowiecza przy kościele działała szkoła parafialna, nad którą opiekę sprawowała rada miejska. Od XVII stulecia przy kościele znajdowała się biblioteka i archiwum. Od czasów reformacji do końca II wojny światowej słupski kościół mariacki należał do protestantów /w latach 1534-1817 był luterański, a w latach 1817-1945 – ewangelicko-unijny/. To w nim koncentrowało się życie religijne. W 1817 wiernych na terenie miasta podzielono na dwa okręgi zwane synodami: Stolp Stadt (kierowany przez superintendenta z kościoła Mariackiego) i Stolp Altstadt (z siedzibą w kościele św. Piotra). Główna miejska parafia znajdowała się w kościele Mariackim, a tamtejsi kapłani prowadzili także nabożeństwa w kaplicach szpitalnych i w przytułkach. Pod koniec okresu międzywojennego parafia ta liczyła około 32 tysięcy osób skupionych w 5 zborach (w tym jednym podmiejskim). Kolejna zmiana ustrojowa kościoła protestanckiego nastąpiła w okresie nazistowskim. Kościół protestancki stał się kościołem państwowym. Konstytucja kościelna z 11 lipca 1933 roku ograniczyła władzę konsystorzy na rzecz zorganizowanych w poszczególnych prowincjach Kościołów krajowych zależnych od biskupa Rzeszy. Najwyższą władzą ustawodawczą był Synod Narodowy, a administracyjną Kancelaria Niemieckiego Ewangelickiego Kościoła. Większość pastorów z Kościoła Mariackiego opowiedziało się przeciwko ingerencji dyktatury narodowych socjalistów w wewnętrzne i doktrynalne sprawy Kościoła. Działalność aktotwórcy ustała w marcu 1945 r.