Analizy ekonomiczne i gospodarcze, materiały na konferencje ekonomiczne, plany, sprawozdania finansowe i bilanse.

Firma kontynuowała tradycje przedsiębiorstwa „Lloyd Bydgoski Towarzystwo Akcyjne". Na mocy rozporządzenia z 7 III 1945 r. ustanowiono nad nią przymusowy zarząd państwowy. Mimo strat wojennych przedsiębiorstwo było drugim co do wielkości przedsiębiorstwem transportu wodnego w kraju. W 1947 r. Okręgowy Urząd Likwidacyjny przekazał spółkę wraz z całym majątkiem w zarząd i użytkowanie Bydgoszczy. 13 II 1948 r., na mocy orzeczenia ministra komunikacji, „Lloyd Bydgoski” został upaństwowiony. W przeciwieństwie do lat międzywojennych, kiedy był przedsiębiorstwem wielozakładowym, po 1945 r. skupiono się na działalności związanej z żeglugą, pozbywając się innych składników majątku. W latach 50. XX w. firma przeżywała okres zmian organizacyjnych, zmieniały się również jej nazwy. Do końca 1951 r. firma była Ekspozyturą Żeglugi na Wiśle w Warszawie. Od 1 stycznia 1952 r. Ekspozytura Żeglugi na Wiśle w Bydgoszczy uzyskała uprawnienia zakładu na pełnym wewnętrznym rozrachunku gospodarczym z własną księgowością i bilansami. Ekspozyturze Bydgoskiej podlegały Bazy Remontowe w Bydgoszczy i Chełmnie, Ekspozytura Gdańska, Port Handlowy Poznań i Ekspozytury kl. II w Toruniu, Grudziądzu, Tczewie i Gorzowie Wielkopolskim. W tym czasie przedsiębiorstwo działało pod nazwą „Żegluga Śródlądowa", a następnie „Żegluga na Wiśle”. W 1954 r., po reorganizacji przedsiębiorstwa przyjęto nazwę „Bydgoska Żegluga na Wiśle". W związku z rozszerzeniem działalności na wszystkie drogi wodne w 1962 r. zmieniono nazwę na „Żeglugę Bydgoską". Następnie struktura organizacyjna „Żeglugi Bydgoskiej" ustabilizowała się w sposób następujący: dyrekcja, z siedzibą w Bydgoszczy; porty handlowe: w Bydgoszczy, Ujściu, Krzyżu Wielkopolskim, Kostrzynie nad Odrą; Malborku, we Włocławku oraz przeładownia w Elblągu; bazy remontowe: w Bydgoszczy, Chełmnie i Czarnkowie; ekspozytury terenowe: w Gdańsku, Grudziądzu, Toruniu, Gorzowie Wielkopolskim i Szczecinie; stacja obsługi w Bielinku oraz przeładownia w Barcinie. Zasięg pływania floty Żeglugi Bydgoskiej obejmował głównie dolną Wisłę od Płocka do Gdańska, drogę wodną Wisła-Odra, Kanał Górnonotecki, Wartę od Lubonia do ujścia rzeki oraz rzekę Odrę i drogi wodne Europy Zachodniej. W latach 1945-1955 przedsiębiorstwo dysponowało taborem pływającym, wyprodukowanym w większości przed I wojną światową. Pierwsza modernizacja taboru pływającego nastąpiła w 1955 r. W latach 60. i 70. XX w. dokonano remontu kapitalnego taboru barkowego oraz pozyskano około 100 nowych jednostek. Pozyskano również duże statki pasażerskie. Od lat 60. XX w. Żegluga Bydgoska prowadziła szkolenia kapitanów żeglugi śródlądowej i mechaników. Pod koniec lat 50. XX w. Żegluga Bydgoska przewoziła 200 tys. ton towarów rocznie. W 1963 r. zapoczątkowano przewozy zagraniczne do państw Europy Zachodniej. Oprócz żeglugi towarowej i pasażerskiej, ważną rolę odgrywały trzy bazy remontowe (Czarnków, Chełmno i Bydgoszcz) oraz porty przeładunkowe. W latach 1973-1974 wyremontowano port rzeczny w Bydgoszczy. Zmodernizowano również port rzeczny w Poznaniu, Ujściu, Krzyżu i Kostrzynie. Znaczne pogorszenie kondycji gospodarczej przedsiębiorstwa nastąpiło w latach 80. XX w., które okazały się czasem stagnacji, dekapitalizacji majątku, wstrzymania inwestycji. Znaczne spadki przeładunków zanotowano również w portach rzecznych, należących do Żeglugi Bydgoskiej. 30 XI 1995 r. Żegluga Bydgoska została przekształcona w spółkę akcyjną.