Są to świadectwa uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu piekarza przez czeladnika który przez 3 lata terminował u majstra i ukończył je zdanym egzaminem przed starszyzna cechową. Zawierają one takie informacje jak: imię i nazwisko czeladnika, jego miejsce urodzenia, okres nauki oraz imię i nazwisko majstra. Poza tym dokument zawiera zapewnienie, iż czeladnik przez cały okres nauki wykazał się pilnością, rzetelnością i pobożnością oraz oddany był swemu Panu.

Cechy były to organizacje powołane do obrony interesów rzemieślników. Regulowały one zaopatrzenie w surowiec, kontrolowały produkcję i ustalały ceny. Jako organizacje społeczne spieszyły swym członkom z pomocą, organizowały wspólne życie towarzyskie i religijne. Posiadały własne władze cechowe. Cech piekarzy to jeden z najstarszych i najważniejszych gałęzi rzemieślniczych w Gorzowie Wielkopolskim. Pierwsze informacje o warsztatach rzemieślniczych w Gorzowie pochodzą z 1441 r., a następnie z 1511 r. W XVI wieku było w mieście 12 piekarzy. Zorganizowani oni byli w cech. Jego funkcjonowanie potwierdza przywilej cechowy z 1722 r. jaki cech otrzymał od margrabiego Brandenburgii. W 1875 r. w Gorzowie było 35 piekarni i ciastkarni zatrudniających 94 pracowników. Mała liczba piekarzy brała się stąd, ponieważ wielu mieszczan wypiekało chleb na swój użytek. Ceny na pieczywo ustalał magistrat w porozumieniu z cechem. Od 1900 r. w związku z ustawą z 1897 r. cech piekarzy w Gorzowie Wlkp. stał się cechem dobrowolnym. Na jego czele stał mistrz Georg Peters. W herbie cechu znajdowała się korona, dwa lwy i dwa kółka symbolizujące pieczywo (chleb).