Statuty, rozporządzenia i uchwały rady, spisy członków bractwa i ich żon; protokoły; kronika bractwa; sprawy finansowe.

W 1385 r. doszło do przyjęcia przez bractwo św. Jerzego korporacji kupieckiej do swego domu przy Runku. Jednym z powodów tego był jakoby silny spadek liczby braci św. Jerzego, z których wielu zginęło w wojnach. Należy pamiętać, że element kupiecki reprezentowany był w tym bractwie już przed połączeniem, a groźba wymarcia przyspieszyła tylko zerwanie z dawną polityką ekskluzywności i zapoczątkowała przyjmowanie na szerszą skalę wzbogaconych na handlu parweniuszy. Połącznie obu bractw nastąpiło rzekomo na podstawie umowy przytoczonej przez zródło z 1608 r. Nie wdając się w krytykę jej treści zgodzić się należy z A. Semrauem, który uważa, że tylko jej drugi punkt o konieczności zamknięcia przez kupców sklepienia w budowanym lub remontowanym domu przy Rynku jest prawdziwy. Badacz ten początkowo również sądził, że bractwo kupieckie uzyskało tylko pozwolenie na używanie domu bractwa św. Jerzego przy zachowaniu pełnej niezależności. Pózniej zmienił zdanie przeciwstawiając się Heuerowi, który przypuszczał, że kupcy jeszcze przez długi czas posiadali własną ławę w domu św. Jerzego. Według A. Semraua w XV w. w dawniejszym domu klubowym bractwa św. Jerzego istniało już tylko jedno bractwo. Niestety tezy tej nie można potwierdzić zródłowo. Jeżeli nawet sytucja taka miała miejsce trwała dość krótko, gdyż od drugiej połowy XVII w. zachowały się odrębne akta Bractwa Artusowego św. Jerzego i organizacji kupieckiej o charakterze gildii mającej zapewne swą siedzibę również na Dworze Artusa. Od tego czasu Bractwo Artusowe spełniało przede wszystkim rolę korporacji orgaznizującej i zapewniającej swym członkom życie religijne i rozrywkę, zaś bractwo kupieckie zajmowało się głównie regulacją ich życia zawodowego. Tezę tę potwierdza brak w statutach bractwa kupieckiego artykułów - tak powszechnych w statutach innych korporacji zawodowych - regulujących pozazawodowe życie swoich członków. Sytuacja taka przetrwała do końca istnienia obu instytucji. Bractwo Artusowe w Toruniu zakończyło swą działalność przed 1920 r. /najpózniejsze akta pochodzą z 1916 r./, zaś orgaznizacja kupiecka w dawnej formie zapewne już w okresie Księstwa Warszawskiego. Ostanie zachowane wytwory kancelarii tej drugiej korporacji pochodzą bowiem z 1808 r. Przy bractwie kupieckim - podobnie jak to było w korporacjach rzemieślniczych - działało również bractwo czeladnicze.