księgi urodzeń sygn 1, 4, 7, 10, 13, 16, 19, 22, 25, 30, księgi małżeństw sygn 2, 5, 8, 11, 14, 17, 20, 23, 26, 28, 31, księgi zgonów sygn 3, 6, 9, 12, 15, 18, 21, 24, 27, 29, 32, księgi UMZ sygn 33-86, allegata sygn 2a, 5a, 8a, 11a, 14a, 17a, 20a, 23a, 26a, 28a, 31a, 33a-36a, 38a-42a, 44a-51a, 53a-73a, 75a-86a

Świeckie urzędy stanu cywilnego wprowadzono w roku 1808 Kodeksem Cywilnym Napoleona. Obowiązywały one wszystkich obywateli bez różnicy wyznania. W 1810 r obowiązek prowadzenia akt stanu cywilnego nałożono na duchownych - przelaożnych parafii. Urzędników stanu cywilnego mianował Minister Sprawiedliwości, a nastepnie Komisja Spraw Wewnętrznych i Duchownych. W 1825 roku postanowiono, że akta stanu cywilnego wyznań chrześcijańskich połączone będą z metrykami kościelnymi. Księgi stanu cywilnego prowadzono w dwóch rejestrach. Księga pozostająca w parafii składała się z 3 tomów, w których zapisywanio osobno urodzenia, małżeństwa i zgony. Księgę taką prowadzono do wyczepania zawartych w niej kart. Drugi egzemplarz stanowiła księga roczna - podzielona na 3 cześci - w pierwszej części zapisywano urodzenia , w drugiej części małżeństwa, w trzeciej zgony Ksiegę tą po upływie roku przekazywano do archiwum hipotecznego. Na obszarze byłego Królestwa Polskiego do 1868 roku zapisy w księgach stanu cywilnego prowadzone były w jezyku polskim, w latach 1868- 1905 jedynie w języku rosyjskim, a od 1905 do 1915 akty stanu cywilnego zapisywano w 2 językach - polskim i rosyjskim. W oparciu o Archiwum Państwowe w Kielcach i jego oddziały. Przewodnik po zasobie archiwalnym, Warszawa Łódź 1998 oraz wstęp do zespołu