akta notarialne sygn. 1-6, repertoria sygn. 7-10 (sygn. 10 razem z not. W. Dudkiem), skorowidze sygn. 11-12

Działalność notariatów określała instrukcja ministra sprawiedliwości z 23 maja 1808 roku. Notariusze byli urzędnikami publicznymi powołanym do przyjmowania aktów i kontraktów. Dzielono ich na powiatowych i departamentowych. Rozszerzenie ich kompetencji nastąpiło w 1818 roku. Notariusze wojewódzcy wchodzili w skład kancelarii ziemiańskiej i uzyskali prawa załatwiania wielu czynności hipotecznych. Po przyjęciu ustawy hipotecznej w 1825 roku na mocy instrukcji Komisji Rządowej Sprawiedliwości z 22 grudnia 1825 roku, z końcem grudnia zniesiono urzad notariuszy powiatowych i wprowadzono od stycznia 1826 roku rejentów powiatowych (od 1824 roku - okręgowych) Ustawa notarialna z 1875 roku nie wprowadziła większych zmian. Notariusze działali w kancelarii przy wydziałach hipotecznych sądów okręgowych i sądów pokoju (grodzkich) do 1951 roku. Na podstawie wstępu do zespołu