Zespół
Content:
1. Akta notarialne z l. 1846-1855 (sygn. od 1 do 10): akty kupna-sprzedaży, testamenty, intercyzy przedślubne, inwentarze stanu majątkowego, licytacje, umowy, plenipotencje; 2. Repertoria z l. 1846-1855 (sygn. od 11 do 15).
About the Creator:
Podstawą działania notariatu na ziemiach polskich w okresie Księstwa Warszawskiego, a później Królestwa Polskiego była ustawa notarialna z dn. 04.08.1808 r. oparta na wzorach francuskich tj. ustawie z 1803 r. Póżniejsze akty prawne tj.: 1. uchwała sejmowa z 14/26.04.1818 r., 2. ustawa notarialna obowiązująca w okręgach sądów apelacyjnych: warszawskiego, lubelskiego i Ziem Wschodnich z 1819 r., 3. uchwała z 1/13.04.1925 r., wprowadzając drobne zmiany (oddzielenie jurysdykcji dobrowolnej od spornej) w organizacji notariatu, nie zmieniły jego istoty ani zasad ustrojowych. Z jednej strony notariusz był urzędnikiem publicznym, przygotowującym akty wypływające z dobrej woli stron (tj. umowy, kontrakty, deklaracje) w celu nadania im cech aktów publicznych, z drugiej był instytucją o charakterze prywatno-prawnym, gdyż nie pobierał wynagrodzenia ze strony państwa tylko opłaty za spełniane czynności od osób zainteresowanych. Urząd notariusza był dożywotni, zatwierdzany przez Komisję Rządową Sprawiedliwości, a władza dyscyplinarna nad nim leżała w gestii sądów. Wspomniane ustawy dzieliły notariuszy na trzy grupy: 1. pisarzy aktowych działających przy Sądzie Apelacyjnym, uprawnionych do sporządzania aktów na terenie całego kraju, 2. rejentów kancelarii ziemskich z prawem do działania na terenie Trybunału Cywilnego, do którego otrzymali nominację, 3. rejentów kancelarii okręgowych przypisanych do terenu okręgu Sądu Pokoju. Wprowadzona w 1876 r. w Królestwie Polskim wraz z reformą sądową rosyjska ustawa notarialna z 1866 r. zachowując zasadnicze uprawnienia i zasady organizacji notariatu, nałożyła pewne ograniczenia - kontrolę sądową. Część czynności przeszła do jurysdykcji sądów gminnych i pokoju, niektóre akty notarialne, głównie ustanawiające prawa do nieruchomości, dla ich ważności musiały być zatwierdzane przez starszego notariusza okręgu sądowego. Kancelarie notarialne istniały głównie w miastach gubernialnych i powiatowych. W czasie I wojny światowej do r. 1917 r. nastąpiło zawieszenie działalności notariatu. Wznowienie czynności notarialnych nastąpiło na mocy tymczasowych przepisów o organizacji sądownictwa w Królestwie Polskim z dn. 18.07.1917 r., podtrzymujących dotychczasowe zasady tj. postanowienia ustawy rosyjskiej z 1866 r. obowiązującej praktycznie do 1939 r. Ukazujące się w okresie międzywojennym rozporządzenia miały charakter uzupełniający. Dekret z dn. 03.07.1918 r. wprowadził na całym obszarze byłego Królestwa Polskiego jedną nazwę urzędnika tj. "notariusz" (zamiast rejent), działającego przy Wydziale Hipotecznym Sądu Okręgowego lub Sądu Pokoju, a ustawa z dn. 05.07.1926 r. określiła kwestię terminów przekazywania ksiąg notarialnych do archiwum hipotecznego. Kancelarie notarialne (w zasadzie jednoosobowe) istniały do 1939 r. W czasie II wojny światowej ponownie zawiesiły swą działalność. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. M. Sadoń, Płock 1977]
Border dates:
1846-1855
Classification:
Creator's name:
Dates:
1846-1855.
Former name:
Foreign language name:
Languages:
Availability:
Total archival files:
15
Total archival files processed:
15
Total archival files without records:
0
Total linear metres
1.0
Total linear metres processed
0.8
Total linear metres without records
0.0
Total archival files:
0
Total files:
0
Total size (in MB):
0.0
Total documents
0
Total cases
0
Total classes
0
Total archival files:
0.0
Total running meters :
0.0
Dates of non-archival documentation :
Name | Quantity Inventory | uwagi |
---|---|---|
Approved book inventory | Tak | 15 j.a. |