Ocalały szczątek zespołu tworzą: • akta własne Prokuratorii odnalezione w czasie porządkowania zasobu Oddziału II AGAD; • „aneksy”, wśród których znajdują się dokumenty od XVI w. Są tu: akta lóż masońskich z l. 1815-1821; akta gospodarczo-prawne klasztorów cystersów w Wąchocku i Sulejowie i benedyktynów w Sieciechowie; akta dotyczące warszawskich posiadłości Radziwiłłów; akta dotyczące miasta Józefowa (1690- 823) w woj., lubelskim, akta gospodarczo-prawne dóbr Sereje, w woj. trockim nadanych w XVI w. Radziwiłłom, XVI-XIX w., raporty Tadeusza Czackiego jako komisarza Skarbu Koronnego, składane Komisji Skarbu Koronnego o wynikach poszukiwań złóż węgla kamiennego i soli w 1787 r., zbiór instrukcji celnych z XVIII w., inwentarz dóbr Księstwa Łowickiego, XVIII w.

Prokuratoria Generalna Królestwa Polskiego została utworzona postanowieniem cesarza Aleksandra I z 29 IX/11 X 1816 r. jako naczelny urząd obrończy, zajmujący się dochodzeniem roszczeń i obroną prawną interesów majątkowych Korony, Skarbu Królestwa i instytucji, będących pod opieką lub dozorem rządu. W skład Prokuratorii Generalnej wchodzili: Prokurator Generalny prezydujący, ośmiu radców prokuratorii, sekretarz generalny i sześciu aplikantów – asesorów. Swoje zadania urząd miał realizować przez obrońców ustanowionych przy sądach wojewódzkich grodzkich i ziemskich, przy Trybunale Apelacyjnym i Trybunale Najwyższym. Obrońcy ci pozostawali w podległości do Prokuratorii, nie mogli działać bez jej wiedzy i zgody. Nadzór nad Prokuratorią powierzono wszystkim komisjom rządowym – bez ich wiedzy nie mogła wszczynać i prowadzić żadnego procesu. Do obowiązków Prokuratorii, należało również przygotowywanie, na życzenie komisji rządowych, opinii prawnych w konkretnych sprawach. Usytuowanie Prokuratorii w systemie zarządzania Królestwa wskazuje, że choć nie była organem naczelnym, to jednak samodzielnie miała bronić własności publicznej, przez którą rozumiano „dobra i lasy narodowe, dobra i lasy Korony, dobra i sumy funduszu edukacyjnego, zgromadzeń miłosierdzia i szpitali oraz dobra i fundusze miast, gmin, wszystkich korporacji i instytutów publicznych”. W trakcie swej działalności Prokuratoria nabyła prawo zajmowania się sprawami władz i skarbu Cesarstwa Rosyjskiego w zakresie kontaktów zawartych z osobami prywatnymi, działania w sprawach windykacji funduszów należnych od poddanych Królestwa instytucjom duchownym, edukacyjnym i szpitalnym Cesarstwa. W 1819 r. nałożono nań obowiązek bronienia praw funduszu ogólno-religijnego, a w późniejszych latach obronę interesów Księstwa Łowickiego w sprawach z osobami prywatnymi, praw Zarządu Komunikacji Lądowych i Wodnych i dozorów bóżniczych z tytułu długów pokahalnych. Mimo podejmowanych kilkakrotnie prób likwidacji, Prokuratoria została zniesiona dopiero w 1915 r.

przed wojną zespół liczyl ok. 240.000 j.a.