Akta notarialne z lat 1919-1929, sygn. 1-24 Skorowidze z lat 1919-1929, sygn. 25-33 Repertoria z lat 1921-1929, sygn. 34-45

Współczesny polski notariat zaczął kształtować się w 1918 roku. Podstawą do unifikacji przepisów w zakresie prawa notarialnego był dekret Rady Regencyjnej z dnia 3 lipca 1918 roku (Dziennik Praw Król. Pol. Nr 7 z 1918 roku). W 1933 roku Rozporządzeniem Prezydenta RP weszły w życie nowe przepisy Prawa o notariacie (Dz. U. RP Nr 84, poz. 609). Notariusze stali się funkcjonariuszami publicznymi, mianowanymi i odwoływanymi przez ministra sprawiedliwości. Ich liczbę oraz siedziby w okręgu każdego sądu okręgowego także wyznaczał minister sprawiedliwości w drodze rozporządzenia. Do ich kompetencji należało: sporządzanie aktów notarialnych, zawierających dobrowolne oświadczenie stron lub stwierdzenie faktów. Mieli oni obowiązek prowadzić następującą dokumentację swoich czynności: repertoria aktów notarialnych, księgi protestów, skorowidze alfabetyczne, księgi depozytów, księgi przychodów i rozchodów. Po upływie każdego roku kalendarzowego akta i protokoły miały być ułożone chronologicznie, a następnie oprawione. W kancelarii przechowywane były księgi z ostatnich pięciu lat. Akta starsze przekazywano do archiwum notarialnego, mieszczącego się przy właściwym sądzie. Do archiwum notarialnego przejmowano również dokumentacje w przypadku ustania działalności danego notariusza.