Akta notarialne z lat 1901-1909, sygn. 1-33 Skorowidze z lat 1901-1909, sygn. 34-38 Repertoria z lat 1901-1909, sygn. 39-49

Instytucja notariatu, wzorowana na francuskiej ustawie notarialnej z 16 marca 1803 roku, wprowadzona została w Księstwie Warszawskim ustawą notarialną opracowaną przez F. Łubieńskiego, ówczesnego Ministra Sprawiedliwości, zatwierdzoną przez Fryderyka Augusta, a ogłoszoną 4 sierpnia 1808 roku. Ustawy i instrukcje hipoteczne z lat 1818-1819 i 1825 wprowadziły drobne korekty w organizacji instytucji hipotecznej, nie zmieniając jednak istoty notariatu, ani jego głównych zasad ustrojowych. Instrukcje z lat 1818-1819 likwidowały funkcję pisarza aktowego. Ustawa z 1825 roku zmieniała tytuł notariuszy publicznych na rejentów okręgowych. Wymienione wyżej przepisy o notariacie obowiązywały w Królestwie Polskim do roku 1876, tj. do wprowadzenia rosyjskiej ustawy notarialnej. Notariusze działali przy wydziałach hipotecznych sądów pokoju. Do zadań hipoteki należały czynności spełniane przez sąd w zakresie ksiąg wieczystych. Notariusze sporządzali akty mające charakter dobrej woli stron. Byli oni urzędnikami o specyficznym charakterze, to znaczy zarówno publicznymi, jak i prywatno - prawnymi. Dzielili się na pisarzy aktowych przy sądach apelacyjnych, rejentów kancelarii ziemskich i rejentów kancelarii okręgowych. Notariusze byli zobowiązani do prowadzenia: repertoriów czynności, skorowidzów alfabetycznych, wykazów dokumentów złożonych do przechowania, list ubezwłasnowolnionych i ograniczonych w czynnościach. Do 1876 roku obowiązywała określona forma aktów, które miały składać się z: nagłówka, tekstu, podpisów świadków, pieczęci, podpisu referenta sprawy. Sporządzano je na papierze stemplowym, pozostawiając z margines z lewej strony karty. Po 1876 roku całość dokumentacji prowadzono w języku rosyjskim. Nie istniały określone wzory sporządzania pism. Treść aktów miała być możliwie krótka i zrozumiała.