Akta notarialne (1910-1920) nr 1-30.

Na terenie zaboru pruskiego notariat organizowała ustaw pruska z 11.07.1845 r. (zmodyfikowana ustawą z 21.10.1899 r.). Do tego czasu brak było jednolitego aktu prawnego, obowiązywało natomiast szereg przepisów szczegółowych regulujących poszczególne zagadnienia. Notariusz był osobą zaufania publicznego, zaś przez prawo o notariacie traktowany był jako funkcjonariusz publiczny. Notariusz składał przysięgę i korzystał z ochrony prawnej przysługującej urzędnikowi państwowemu. Nie był jednak funkcjonariuszem państwowym, gdyż nie otrzymywał uposażenia od państwa, lecz pobierał określone przez przepisy opłaty od swych czynności. Do kompetencji notariusz należało przede wszystkim sporządzanie aktów notarialnych, obejmujących oświadczenia stron i stwierdzenia faktów, W odniesieniu do umów o przejście, ograniczenie lub obciążenie prawa własności nieruchomości istniał tzw. przymus notarialny, tzn. iż umowy te musiały być sporządzane pod rygorem nieważności w formie aktu notarialnego. Ponadto do czynności notarialnych należało: sporządzanie poświadczeń notarialnych, protokołów spółek i stowarzyszeń, protestów weksli, czeków, warrantów i innych dokumentów, doręczanie pism dla wywołania skutków prawnych wobec adresatów oraz przyjmowanie do depozytu dokumentów, pieniędzy oraz papierów wartościowych. Dokumenty sporządzane przez notariuszów cieszyły się szczególną mocą prawną. Ze wszystkich czynności wykonywanych przez notariat najbardziej istotna jest czynność polegająca na sporządzaniu aktów dobrej woli. W tym charakterze notariusz usuwał między stronami mogące powstać spory, zabezpieczał i utrwalał interesy i prawa stron. Akta notarialne w przeważającej większości związane były z własnością ziemską. Notariat na terenie powiatu puckiego w latach 1841-1918 reprezentowany był przez dziesięciu notariuszy. Wstęp i inwentarz: Henryk Polak

APG 1908