Zespół zawiera akta notarialne i rejestr notarialny.

Na terenie Prus, przepisy w sprawie zakresu działania i form sporządzania aktów przez notariuszy zostały ujęte i ujednolicone w powszechnym prawie krajowym w 1794 r. Notariusze (Notar lub Justizkommissar) sprawowali swój urząd dożywotnio. Mianowani byli przez państwowe władze sądowe. Jednocześnie byli adwokatami i wymagano od nich uzyskania uprawnień sędziego. Po ich śmierci prowadzone akta i rejestry przejmowane były przez sądy na szczeblu powiatowym. Notariusze sporządzali dokumenty z zakresu sądownictwa niespornego tzn. poświadczali podpisy pod umowami stron, sporządzali dokumenty dla stron nie umiejących czytać ani pisać, spisywali kontrakty dzierżawne, umowy dotyczące prawa własności i testamenty oraz przyjmowali protesty wekslowe. Za wykonywane czynności pobierali opłaty. Przepisy powszechnego prawa krajowego dotyczące notariuszy zostały zmodyfikowane zarządzeniami: z roku 1843 o uprawnieniu do sporządzania i legalizowania dokumentów prawnych; z roku 1845 o postępowaniu w związku ze sporządzaniem dokumentów przez notariuszy oraz z roku 1853 o pobieraniu opłat przez notariuszy. Kolejna ustawa o notariuszach obowiązująca od 1899 roku nie wprowadziła zasadniczych zmian w zakresie kompetencji notariuszy. Zmierzała jedynie do ujednolicenia przepisów w zakresie wykonywanych przez nich czynności. Dopiero rozporządzenia ministra b. dzielnicy pruskiej z roku 1921 wprowadziło częściowe zmiany a mianowicie że notariuszy mianował minister sprawiedliwości. Nowe "Prawo o notariacie" zostało wydane w 1933 roku. Określało ono prawa i obowiązki notariuszy, rady notarialnej i walnego zgromadzenia notariuszy. [Na podst. wstępu do inwentarza K. Bieleckiego]