Akta notarialne z lat 1891-1894; 7 j.a. Rejestry notarialne z lat 1892-1894; 2 j.a. Księgi depozytów z lat 1890-1894; 2 j.a.

Notariusz Eugen Alfred Valentin miał swoją siedzibę w Czarnkowie. Jego akta obejmują lata 1890 - 1894. Na terenie Prus, a po 1815 roku również w Wielkim Księstwie Poznańskim, przepisy w sprawie zakresu działania i form sporządzania aktów przez notariuszy ujęte i ujednolicone zostały w 1794 roku. Notariusz poświadczał podpisy pod umowami stron, sporządzał dokumenty dla stron nie umiejących czytać i pisać, spisywał kontrakty dzierżawne, umowy dotyczące prawa własności, testamenty, przyjmował protesty wekslowe. Ogólnie zatem notariusz sporządzał dokumenty z zakresu sądownictwa niespornego. Urząd swój sprawował dożywotnio, a mianowany był przez państwowe władze sądowe. Po śmierci notariusza, wszystkie prowadzone przez niego księgi i akta wraz z rejestrami przejmowane były przez sądy na szczeblu powiatowym. Na terenie Prus a także w Wielkopolsce notariusz był równocześnie adwokatem i wymagano od niego uzyskania uprawnień sędziego. Za wykonanie swych czynności pobierał opłaty. Sporządzone przez niego dokumenty musiały mieć przepisaną prawem formę. Zarządzenia z dnia 21 lipca 1843 r. o uprawnieniu notariuszy do sporządzania i legalizowania dokumentów prawnych; z dnia 11 lipca 1845 r. o postępowaniu w związku ze sporządzaniem dokumentów przez notariuszy; z dnia 12 maja 1851 r. i 3 maja 1853 r. o pobieraniu opłat przez notariuszy i wreszcie nowa ustawa o notariuszach w Rzeszy Niemieckiej z 21 grudnia 1899 r. nie wprowadzały zasadniczych zmian, jeśli chodzi o kompetencje notariuszy, dążyły one przede wszystkim do ujednolicenia przepisów w zakresie czynności wykonywanych przez notariuszy. Na produkcję aktową notariusza składały się: akta notarialne, rejestry notarialne, protesty weksli i księgi depozytów. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. Z. Ziółkowska, Piła, 1971]

Inwentarz w bazie IZA