konferencje sprawozdawczo-wyborcze, posiedzenia plenarne, posiedzenia Egzekutywy, posiedzenia Komisji Rewizyjnej, posiedzenia Komisji Kontroli Partyjnej, posiedzenia Komisji Współdziałania Partii i Stronnictw Politycznych, ankiety statystyczne o członkach i kandydatach partii

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza (PZPR) została utworzona 15 grudnia 1948 r. na Kongresie Zjednoczeniowym z połączenia Polskiej Partii Robotniczej i Polskiej Partii Socjalistycznej, PZPR za podstawowy cel wysuwała zbudowanie w Polsce ustroju socjalistycznego, a następnie komunistycznego. Była kierowniczą siłą polityczną w Polsce do schyłku lat osiemdziesiątych. PZPR jako partia marksistowsko-leninowska swą wewnętrzną strukturę opierała na zasadzie centralizmu demokratycznego. Statut PZPR stanowił, ze wszystkie władze partyjne wybierane są w sposób demokratyczny, mniejszość podporządkowuje się uchwałom większości i w sposób zdyscyplinowany je realizuje. Dyscyplina partyjna w równym stopniu obowiązywała wszystkich członków partii oraz wszystkie organizacje i komitety partyjne. Najwyższą władzą PZPR był Zjazd Partii zwoływany na ogół co cztery lata. Zjazd rozpatrywał i zatwierdzał sprawozdania Komitetu Centralnego i Centralnej Komisji Rewizyjnej, uchwalał program i statut partii, ustalał linię polityczną partii oraz wybierał Komitet Centralny i Centralną Komisję Rewizyjną. Komitet Centralny PZPR był najwyższą instancją partyjną w okresie między zjazdami, kierującą całokształtem pracy partii. Plenarne posiedzenia Komitetu Centralnego odbywały się w miarę potrzeb, nie rzadziej jednak niż raz na cztery miesiące. Komitet Centralny powoływał Biuro Polityczne i Sekretariat KC, odpowiednie wydziały, komisje i inne organy pomocnicze partii. Biuro Polityczne kierowało pracą Komitetu Centralnego w okresie między posiedzeniami plenarnymi. Natomiast Sekretariat KC kierował pracą bieżącą, głównie w dziedzinie organizowania kontroli wykonania uchwał partii i doboru kadr. Komitetowi Centralnemu podlegały komitety wojewódzkie PZPR, które kierowały komitetami miejskimi, miejsko-gminnymi i gminnymi PZPR. Zasadniczym ogniwem organizacyjnym PZPR były podstawowe organizacje partyjne PZPR. Każdy członek i kandydat partii miał bowiem obowiązek należeć do jednej z podstawowych organizacji. Komitety miejsko-gminne i gminne PZPR powstały w wyniku zmian podziału administracyjnego kraju w 1973 r. Zlikwidowano wówczas gromady i utworzono gminy. Struktura organizacyjna komitetów PZPR odpowiadała strukturze organizacyjnej nowego podziału administracyjnego kraju. Na obszarach miejsko-gminnych zlikwidowano komitety gromadzkie PZPR i komitety miejskie PZPR, tworząc komitety miejsko-gminne PZPR, a w gminach - komitety gminne. W Lesznie i w Kościanie działały komitety miejskie PZPR. Władzą zwierzchnią organizacji miejskich, miejsko-gminnych i gminnych były konferencje sprawozdawczo-wyborcze. Między konferencjami funkcje tę spełniały komitety PZPR. PZPR po przegranych wyborach do parlamentu w czerwcu 1989 r. oraz w zmienionej sytuacji politycznej kraju rozwiązała się na XI Zjeździe PZPR w Warszawie 29 stycznia 1990 r.