Statuty, prawa i przywileje cechowe, spory z krawcami, księga ewidencji mistrzów, księgi zapisów uczniów, protokoły zebrań, księgi rachunkowe, akta różne (sygn. 29/154/1-34)

Najstarsza informacja dot. cechu kuśnierzy pochodzi z 1377 r., kiedy to rada miasta Krakowa zatwierdziła statut cechu. Był to jeden z najbogatszych cechów krakowskich. Głównym celem cechu było strzeżenie interesów moralnych i materialnych zawodu, który reprezentował. Władza cechu dzieliła się na ustawodawczą (zgromadzenia ogólne, które uchwalało statuty i rozporządzenia cechowe) i wykonawczą (starszyzna cechowa). Rada miasta pełniła bezpośredni nadzór nad cechami. W 1804 r. nastąpiło połączenie cechu kuśnierzy krakowskich i kazimierskich, kilkanaście lat później do cechu dołączyli czapnicy krakowscy. W XIX w. nastąpiły znaczne zmiany w organizacji cechowej. Ustawa z 1859 r. odbierała cechom prawo do wydawania uprawnień do prowadzenia działalności rękodzielniczej oraz ich dotychczasowe znaczenie społeczne. Natomiast ustawa z 1883 r. przekształcała dawne organizacje rzemieślnicze w stowarzyszenia przemysłowe skupiające kilka pokrewnych zawodów.