Materiały archiwalne zawarte w zespole Akta stanu cywilnego Parafii Rzymskokatolickiej w Starczy stanowią księgi duplikatów akt urodzeń, małżeństw i zgonów z lat 1911-1916.

Parafia została erygowana w 1911 r. przez biskupa włocławskiego Stanisława Zdzitowieckiego, który z parafii w Poczesnej wydzielił następujące wioski: Starczę, Klepaczkę, Łysiec i Własną. W 1919 r. przyłączona została do Starczy wieś Rudnik Mały z parafii Koziegłowy, a w 1922 r. Rudnik Wielki. Kościół obecny zaczęto budować jeszcze przed powstaniem parafii, ale wybudowano wtedy - staraniem ks. Jana Knora proboszcza z Poczesnej - tylko fundamenty. Ks. J. Knor z myślą o przyszłej parafii wybudował w Starczy również plebanię. Ze względu na brak funduszów wybudowano na fundametach przed 1911 r. tymczasową kaplicę drewnianą, do której dojeżdżał w niedziele i święta ze Mszą św. wikariusz z Poczesnej ks. Ferdynand Cichocki. Został on 17 lipca 1911 r. pierwszym proboszczem nowej parafii. Budowę nowego kościoła, rozpoczęto w 1928 r. i prowadzono do 1934 r. staraniem kolejnego proboszcza Wacława Kucharskiego. Kościół ten został konsekrowany 29 września 1935 r. przez biskupa Teodora Kubinę. Sposób prowadzenia akt stanu cywilnego na terenie zaboru rosyjskiego regulowały przepisy Kodeksu Cywilnego Królestwa Polskiego uchwalonego 13 czerwca 1825 roku, a obowiązującego od 1 stycznia 1826 roku. Zgodnie z postanowieniami Kodeksu, świecka rejestracja zdarzeń stanu cywilnego zrównana została z rejestracją kościelną, w wyniku czego złączone zostały akta stanu cywilnego z metrykami kościelnymi. Zapis ten określony w art. 71 Kodeksu dotyczył osób należących do tak zwanych wyznań chrześcijańskich, czyli: rzymskokatolickiego, greckokatolickiego, prawosławnego, ewangelicko – augsburskiego i ewangelicko-reformowanego. Oznaczało to, że osoby duchowne, w przypadku wyznania rzymskokatolickiego – proboszczowie parafii, po odprawieniu określonego obrzędu religijnego (chrztu, ślubu, pogrzebu) spisywali akta stanu cywilnego. Rejestracja aktów prowadzona była w dwóch odrębnych seriach ksiąg – księgach unikatów (pierwopisów) i duplikatów (wtóropisów). Unikaty zakładane były osobno dla aktów urodzeń, małżeństw i zgonów. Prowadzono je przez dowolna liczbę lat, aż do zapisania wszystkich kart w danym tomie. Natomiast księgi duplikatów zakładane były na każdy rok kalendarzowy i rejestrowano w nich (w wydzielonych częściach) wszystkie rodzaje aktów. Po zamknięciu księgi dla poszczególnych rodzajów akt sporządzany był skorowidz alfabetyczny z odniesieniem do numeru metryki. W przypadku akt małżeństw skorowidz sporządzano według nazwiska mężczyzny. Pierwopisy przechowywane były w miejscu ich wytworzenia, czyli w parafiach, natomiast wtóropisy przekazywano do archiwum hipotecznego właściwego sądu pokoju. Oprócz unikatów i duplikatów ksiąg w parafiach gromadzone były tak zwane alegata, czyli dokumenty załączane do akt małżeństw (zwane również aneksami lub aktami zbiorowymi). Stanowiły je takie dokumenty jak: odpisy metryk urodzenia lub chrztu małżonków, w przypadku ponownego ślubu akta zgonu zmarłego małżonka, zapowiedzi wygłaszane w parafiach. Alegata składane były z duplikatami ksiąg metrykalnych w archiwach sądowych. Szczegółowe zasady sporządzania aktów stanu cywilnego regulował wspomniany wyżej Kodeks Cywilny Królestwa Polskiego i wydawane do niego akty wykonawcze. Normatywy te określały zarówno treść i formę aktów, termin dokonywania rejestracji od momentu zdarzenia, jak i sprawy związane z przygotowaniem ksiąg. Dużą wagę przywiązywano również do odpowiedniego zabezpieczenia akt stanu cywilnego – miały być one spisane na papierze dobrej jakości, a same księgi miały posiadać solidne i trwałe oprawy. Zgodnie z obowiązującymi przepisami duchowni pełniący funkcję urzędników stanu cywilnego nie mogli dokonywać żadnych poprawek lub skreśleń w sporządzonym już akcie. Niedopuszczalne było również stosowanie skrótów bądź oznaczanie liczb cyframi – daty zapisywano słownie. Od 1868 roku, na mocy przepisów Komitetu Urządzającego z dnia 10/22 listopada 1867 roku, akta stanu cywilnego sporządzane były w języku rosyjskim. Wprowadzona została również podwójna datacja, według kalendarza gregoriańskiego i juliańskiego. Rejestracja akt stanu cywilnego w parafiach prowadzona była do 1945 roku. Od 1 stycznia 1946 roku, na mocy przepisów Dekretu Rady Ministrów z dnia 25 września 1945 roku Prawo o aktach stanu cywilnego, rozpoczęły działalność państwowe urzędy stanu cywilnego.