Akty notarialne 1810-1819 4 j.a.; Repertoria -1810- 1 j.a.; Inwentarze licytacji 1811-1819 2 j.a.; Skorowidze 1810-1876 1 j.a.

Ustawa notarialna wydana w dniu 4 lipca 1808 roku dla Księstwa Warszawskiego oparta była o wzory francuskie. Wprowadzenie Notariatu związane było z ogólną organizacją sądownictwa, wprowadzeniem nowego kodeksu cywilnego (Kodeksu Napoleona) oraz powołaniem nowej instytucji hipotecznej. Do zadań urzędu notarialnego, przeważnie jednoosobowego należało przejmowanie i spisywanie aktów wypływających z dobrej woli stron jak umowy, kontrakty, zobowiązania, deklaracje i innych celem umocnienia umowy zawartej przez strony i nadanie im charakteru prawnego. Notariusze byli urzędnikami publicznymi, spełniali bowiem czynności leżące w zakresie zadań i obowiązków państwa. Z drugiej strony notariat miał charakter prywatno-prawny, gdyż notariusze nie otrzymywali od państwa wynagrodzenia, lecz pobierali opłaty za spełnione czynności od osób zainteresowanych według ustalonej taksy notarialnej. Notariuszy zatwierdzała Komisja Rządowa Sprawiedliwości, władza dyscyplinarna nad notariuszami należała do sądów a od 1844 roku do izb notarialnych. Notariusze dzielili się na tzw. Pisarzy aktowych działających przy sądach apelacyjnych (I stopnia), rejentów kancelarii ziemiańskich (II stopnia) i rejentów kancelarii okręgowych. Ci ostatni ograniczali swoją działalność do terenu zamkniętego granicami sądów pokoju przy których byli mianowani. Kancelarie ich zwykle mieściły się w mieszkaniach prywatnych. Używana nazwa notariusz i konserwator hipoteki powiatowej w 1818 roku zmieniona została na pisarz i rejent hipoteki powiatowej. W latach późniejszych w aktach często spotyka się używanie obu nazw. W 1918 roku przeprowadzono regulację i na całym obszarze Królestwa Polskiego obowiązywała nazwa "notariusz". Notariusze dzielili się na: urzędujących przy wydziałach hipotecznych K.P. sądów okręgowych i sądów pokoju. Pierwsi mieli kancelarie w gmachach gdzie mieściły się odnośne wydziały i archiwa hipoteczne pozostali urzędowali w miastach lub osadach wskazanych przez prezesów sądów okręgowych. Mianowanie notariuszy należało do Ministra Sprawiedliwości. Po usunięciu z Guberni Lubelskiej panowania austriackiego w 1809 roku i utworzeniu Departamentu Lubelskiego na teren ten rozciągnięto działanie ustawy notarialnej. Pierwszym Notariuszem publicznym i konserwatorem hipotecznym powiatu zamojskiego został zamianowany Bazyli de Vahneva Wysoczański z kancelarią w domu prywatnym w Zamościu przy ul. Bonifraterskiej 78. Pierwszy akt przyjął dnia 14 listopada 1810 roku. Kancelarie notariuszy z siedzibą w Zamościu znajdowały się do 1824 roku. Od tego roku przeniesiono urząd notariusza do Szczebrzeszyna i tam spisywane były akty z całego powiatu zamojskiego. Dopiero w 1874 roku kancelarię notariusza przeniesiono do Zamościa. Oprócz tej istniała także kancelaria notariusza w Szczebrzeszynie tak, że do 1918 roku działało dwu notariuszy na terenie powiatu zamojskiego. Obok aktów notarialnych ułożonych chronologicznie i oprawionych w księgi, notariusze prowadzili inne księgi ułatwiające działalność. Były to repertoria czynności, ogólne skorowidze alfabetyczne wszystkich sporządzonych aktów i rejestry dokumentów.[na podstawie wstępu do inwentarza]