1) Skorowidze (sygn. 1-5, 26-28; 1919-1930). 2) Repertoria i księgi opłat (sygn. 6-9, 29-35; 1919-1930). 3) Akta notarialne (sygn. 10-25, 36-47; 1919-1930).

Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. na terenach byłego Królestwa Polskiego nadal obowiązywała rosyjska ustawa notarialna z 1876 r. (Zbiór Praw, t. VI, s. 206-221). Zakładała ona, że notariusz był urzędnikiem państwowym, ale opłacanym przez osoby na rzecz których wykonywał świadczenia. Wchodził w skład sądu okręgowego miejsca swego urzędowania, działając pod jego kontrolą. Czynności notarialne wykonywane były w kancelariach hipotecznych sądów okręgowych lub pokoju. Notariuszy mianował, na wniosek prezesa sądu okręgowego, starszy prezes Warszawskiej Izby Sądowej. Kandydaci na notariuszy nie musieli mieć wykształcenia prawniczego, wystarczał sam egzamin praktyczny ze znajomości prawa notarialnego i hipotecznego oraz redagowania aktów. Do obowiązków notariuszy należało przyjmowanie, przechowywanie oraz wydawanie kopii aktów i kontraktów, którym strony chciały lub musiały nadać cechę taką, jak aktom publicznym. Większość akt notarialnych dotyczyła umowy kupna-sprzedaży nieruchomości i ruchomości, zaciągania pożyczek, darowizn, pełnomocnictw, podziałów majątku, testamentów, intercyz przedślubnych, czy zawierania spółek. Po 1918 r. zmieniono tylko nazwę urzędu z rejenta na notariusza (DzU 1918, nr 7, poz. 16), choć de facto w Kaliszu wszyscy po 1876 r. używali nazwy „notariusz” . Utrzymano także podział na notariuszy urzędujących przy Wydziałach Hipotecznych Sądów Okręgowych i Sądów Pokoju. W lipcu 1919 r. minister sprawiedliwości utworzył urząd notariusza przy Wydziale Hipotecznym Sądu Pokoju z siedzibą w Błaszkach (Dziennik Praw Państwa Polskiego, nr 57, poz. 348). Ponadto 1 czerwca 1931 r. utworzono przy Sądzie Grodzkim w Kaliszu jeszcze jeden urząd notariusza z siedzibą w Kaliszu, który zlikwidowano już 2 października t.r. (MP, nr 76, poz. 126 oraz nr 227, poz. 310). Zasadniczą zmianę przyniosło dopiero nowe „Prawo o notariacie” z 1933 r. (DzU, nr 84, poz. 609). Edmund Sikorski był notariuszem przy Wydziale Hipotecznym Sądu Pokoju w Kaliszu z siedzibą w Błaszkach, a od 21 lutego 1924 r. w Kaliszu (od 1929 r. Sądu Grodzkiego). Pierwszy zachowany akt w jego kancelarii został sporządzony 10 września 1919 r., ostatni 7 czerwca 1930 r.