Akta notarialne.

Początkowo działalność notariatu w Prusach opierała się na instrukcji z 1771 r. („Instrukcion für die Notarien in königlich preussischen Provinzen”), przepisach z zbioru praw „Corpus Iuris Fridericiani” z 1781 r. oraz kodeksu „Powszechne prawo krajowe dla państw królewsko-pruskich” („Allgemeines Landrecht für die Königlich Preussischen Staaten”) z 1893 r. Cechą charakterystyczną dla Prus było połączenie notariatu i adwokatury (Anwaltsnotariat) oraz załatwianie czynności dobrej woli równorzędnie przez sądy i notariuszy. Niektóre czynności dobrej woli były wręcz zastrzeżone dla sądów (np. wspólnota majątkowa małżonków, darowizny), w przypadku innych stronom pozostawiono wybór (sąd lub notariusz). Od 1821 r. notariusze mogli podejmować czynności dotyczące nieruchomości. Ustawa notarialna z 1845 r., wraz ze zmianami w 1880 i 1890 r. oraz ustawą o sądownictwie niespornym z 1899 r., rozszerzyły uprawnienia notariuszy, choć nadal niektóre czynności mogły, na żądanie stron, sprawować sądy. Notariusze byli urzędnikami państwowymi mianowanymi przez ministra sprawiedliwości, ale opłacanymi przez klientów. Zakres terytorialny ich działania pokrywał się z terenem właściwości wyższego sądu okręgowego. W przypadku Wielkiego Księstwa Poznańskiego, a później prowincji poznańskiej, były to: od 1817 r. Wyższy Sąd Apelacyjny w Poznaniu (Oberapellationstgericht), od 1849 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu (Apellationsgericht), a od 1 października 1879 r. Wyższy Sąd Okręgowy w Poznaniu (Oberlandesgericht). Do kompetencji notariuszy należało sporządzanie dokumentów związanych z obrotem nieruchomości (kupno-sprzedaż, cesje, przewłaszczenia), sprawy testamentowe i spadkowe, uwierzytelnianie odpisów i dokumentów, sporządzanie różnego rodzaju umów, przyjmowanie weksli do protestu, przechowywanie dokumentów, pieniędzy, kosztowności, czy papierów wartościowych. Anton Trzaska był notariuszem w obwodzie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu (Apellationsgericht zu Posen) z siedzibą w Pleszewie. Pierwszy zachowany akt w jego kancelarii został sporządzony 2 stycznia 1868 r., a ostatni 30 czerwca 1879 r.