Na zespół składają się akty urodzeń, małżeństw, zgonów wniesione do księgi stanu cywilnego.

Rok 1826 był rewolucyjny w stosunku do organizacji urzędów stanu cywilnego. Sieć urzędów dotąd oparta o administracyjny podział miast i gmin teraz została przyporządkowana do administracyjnego podziału wybranych parafii. Na mocy Kodeksu Cywilnego Królestwa Polskiego urzędy cywilne stały się urzędami wyznaniowymi. Akta stanu cywilnego połączono z metrykami kościelnymi. Oznaczało to, że we wszystkich tych przypadkach, w których obrzęd religijny wymagał spisania metryki była ona jednocześnie aktem stanu cywilnego. Przełożeni parafii byli więc bezwarunkowo urzędnikami stanu cywilnego. Sposób prowadzenia ksiąg przez urzędników s. c., procedura sporządzania wpisów aktów prawie się nie zmieniły. Nadal sporządzane przez urzędnika stanu cywilnego akty spisywane były na podstawie ustnych oświadczeń stawiających się (świadczących) i świadków. Stawiającymi mogli być ludzie obojga płci będący w momencie zajścia faktu urodzeń czy zgonu. W przypadku więc urodzeń świadczącym mógł być ojciec, ale i akuszerka lub lekarz, przy aktach małżeństw przyszli małżonkowie, a przy aktach zgonu wszyscy obecni przy śmierci, jednak ich zadaniem nie było świadczenie o zajściu, a jedynie o tożsamości osoby zmarłej. W tym przypadku to urzędnik zobowiązany był naocznie zaświadczyć o zgonie . Wybór świadków był bardziej ograniczony. Świadkiem mógł być wyłącznie mężczyzna mający nie mniej niż 21 lat życia. Akty spisywane były w oparciu o ściśle ustalony przepisami wzór. Jednak same księgi wpisów różniły się od ksiąg prowadzonych dla innych wyznań i kościołów chrześcijańskich. Księgi oprócz podziału na rodzaje aktów zawierały odpowiednie rubryki. Akty nie były więc pisane ciągłym tekstem, tylko informacjami pisanymi we właściwych rubrykach. Dla aktów urodzeń były to: nr aktu, płeć, data, imię dziecka, nazwisko rodziców, świadków i księdza dopuszczającego chrzest. Dla aktów małżeństw dodatkowo: numer porządkowy zawartego małżeństwa, datę, imiona i nazwiska osób wstępujących w związek oraz ich rodziców, imiona i nazwiska świadków oraz księdza. Dla aktów zgonu rubryki wskazujące: nr aktu, płeć, czas śmierci i pochowania, imię, nazwisko, wiek, chorobę zmarłego oraz kto dopełnił pogrzebu. Następnie urzędnik stanu cywilnego odczytywał sporządzony akt i składał podpis wraz ze świadczącymi i świadkami. Akty wpisywane były do księgi bezpośrednio jedne pod drugimi bez przerw, a ewentualne przekreślenia i uzupełnienia musiały być poświadczone tak samo jak akt. Nadal utrzymywano dwie księgi obejmujące akta z jednego roku. Zaprzestano prowadzenia akt rozwodów, które zostały zniesione. Parafowania liczby kart każdej nowo założonej księgi dokonywał Sędzia Pokoju, a zamknięte na koniec każdego roku księgi miały być sprawdzane przed osoby upoważnione przez Komisję Rządową Sprawiedliwości. Po sporządzeniu protokołu sprawdzenia rewidenci składali księgi do archiwum sądu pokoju. Dodatkowo urzędnicy s.c. po upływie każdego kwartału zobowiązani byli sporządzać imienne listy osób urodzonych, zaślubionych i zmarłych, które wpisywali na końcu każdej księgi. Cerkiew Wniebowzięcia NMP mieściła się na ul. Miodowej w Warszawie. Prowadziła zapisy aktów stanu cywilnego. Zachowane księgi datują się od 1875 r.