Księgi, wykazy i akta hipoteczne z terenu powiatu pułtuskiego w granicach z XIX w. (bez miasta Pułtuska) wraz ze zbiorami dokumentów: akty kupna-sprzedaży, darowizn, plany, rejestry pomiarowe i sytuacyjne dóbr ziemskich, folwarków itp., plany gruntów rozparcelowanych, plany komasacyjne dóbr i tabele likwidacyjne, odpisy wyroków sądowych różnych instancji w sprawach majątkowych oraz odpisy aktów notarialnych.

Rozwijający się w Polsce kredyt hipoteczny wysuwał nowe zadania wynikające z ogólnej tendencji ekonomiki kapitalistycznej do zmiany renty gruntowej w towar. Konieczne było zagwarantowanie wierzycielom hipotecznym jak największego bezpieczeństwa, popartego dokumentem wiary publicznej. Tym dokumentem miała być księga hipoteczna, z której wynikałoby, że ten kto ustanawia hipotekę jest prawnym właścicielem nieruchomości, że nieruchomość pozbawiona jest wszelkich obciążeń. Wszystkie powyższe postulaty zrealizowała wprowadzona w Polsce w roku 1818 Ustawa Hipoteczna, księga wieczysta która wraz z całym systemem hipotecznym była oryginalnym i szczytowym osiągnięciem polskiej myśli prawniczej. W wieku XVIII wprowadzono zasadnicze reformy w systemie hipotecznym. Przodującą rolę w tym zakresie należy przyznać ustawodawstwu pruskiemu. Dotyczy to szczególnie ordynacji hipotecznej z 1783 r., przepisów o hipotece zawartych w powszechnym prawie krajowym z roku 1794. W latach 1797-1799 powyższe ustawy zostały wprowadzone na ziemiach polskich, które weszły w skład Królestwa Polskiego. Od 1808 r. zaczął obowiązywać francuski system hipoteczny. W systemie tym obowiązywała zasada nieformalnych rozporządzeń własnością nieruchomą. Zbycie i obciążenie nieruchomości następowało zawsze na podstawie umowy. Przepisy te nie były akceptowane przez prawo polskie. Zaczęto więc opracowywać projekt nowego prawa hipotecznego. Prawo sejmowe o ustaleniu dóbr nieruchomych, o przywilejach i hipotekach zatwierdzono w 1818 r. Według niego wprowadzono dwie zasady: 1/hipoteka polska reguluje zarówno wierzytelności, jak i samą własność nieruchomą; 2/ kapitały i prawa hipoteczne mogą być również przedmiotem transakcji. Ustawa hipoteczna z 1818 r. oprócz przepisów porządkowych dotyczyła także organizacji przyszłych kancelarii hipotecznych, ksiąg hipotecznych, regulowała kwestię pierwiastkowego zaprowadzenia hipotek. Ostatnia legislacyjna działalność Sejmu Królestwa Polskiego miała miejsce w 1825 r. Wprowadzone w 1876 r. sądownictwo rosyjskie nie zmieniło organizacji hipotecznej, ani nie miało wpływu na zmianę prawa hipotecznego w zakresie przepisów materialnych i procedury. W roku 1916 wydane rozporządzenie Generał-Gubernatora, dotyczące organizacji władz hipotecznych zostało w 1917 r. uchylone przez Tymczasową Radę Stanu. W okresie okupacji hitlerowskiej został wprowadzony przepis, na podstawie którego pisarz hipoteczny, otrzymał tytuł sędziego hipotecznego. 11 sierpnia 1946 r. wydany został dekret o prawie rzeczowym, który dzieli się na 10 tytułów. Te nowe przepisy normują funkcję ksiąg wieczystych, prawa własności, nabycia, zmianę lub utratę praw rzeczowych, prawo rzeczowe ograniczone prawne pojęcie i skutki posiadania zawierają przepisy ogólne o ujawnieniu w księdze wieczystej niektórych roszczeń. Weszło również Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z września 1946 r. o urządzeniu i prowadzeniu ksiąg wieczystych; Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z września 1946 r. o prowadzeniu dotychczasowych ksiąg wieczystych.