Akta ogólne: sprawozdania roczne (1912–1914), sprawy serwitutów, prośby chłopów, spis służących (1913), pomiary i rozgraniczenia ziemi chłopskiej, działalność kas pożyczkowo-oszczędnościowych, dane statystyczne o gminach i pracownikach urzędów gminnych, informacja o przychodzie sum na budowę szkoły we wsi Piętkowo-Wymiarowo, korespondencja tajna, sprawy pomocy żywnościowej, dziennik korespondencyjnym, spis spraw kancelarii, korespondencja w sprawie powinności wojskowej (sygn. 1–29, 273–277), akta dotyczące urządzania włościan w dobrach poduchownych (sygn. 30–49), w dobrach rządowych i majoratach (sygn. 50–125) oraz w dobrach prywatnych (sygn. 126–272).

Znaczny udział ludności wiejskiej w powstaniu 1863-1864 r., powstańcze dekrety z 22.I.1863 r. zmusiły rząd carski do rozwiązania sprawy włościańskiej. 2.III.1864 r. car Aleksander II wydał ukazy dotyczące uwłaszczenia chłopów w Królestwie Polskim. 26.III.1864 r. rozpoczął działalność Komitet Urządzający zajmujący się wydawaniem przepisów odnośnie: sposobu rozpatrywania konfliktów między dworem a wsią, wynikających z tytułu nowego urządzenia wsi; porządku, w świetle którego chłopi mieli otrzymać na własność użytkowaną ziemię; sposobu urządzenia gmin wiejskich i wprowadzenia podatku gruntowego od ziemi przyznanej na własność chłopom. Ukazy o uwłaszczeniu chłopów i o wprowadzeniu samorządu gminnego w terenie miały realizować Komisje do Spraw Włościańskich. W 1871 r. Komisję do Spraw Włościańskich przemianowano w Urząd Gubernialny Łomżyński do Spraw Włościańskich. Realizacją dekretów uwłaszczeniowych na terenie powiatów zajmowali się Powiatowi Komisarze do Spraw Włościańskich. W myśl postanowienia Komitetu Urządzającego z 15 sierpnia 1864 r. do rozpatrzenia i jednoosobowej decyzji komisarzy powiatowych pozostawiono: spory między wsią a dworem o to, czy grunty użytkowane przez chłopów podlegają uwłaszczeniu; przyznanie chłopom pustek powstałych z osad zarejestrowanych w 1846 r.; rozgraniczenie gruntów folwarcznych od włościańskich; określenie rodzaju i rozmiarów serwitutów opartych o tablice prestacyjne, kontrakty i inne dokumenty pisemne; przywracanie chłopom cofniętych serwitutów; poświadczenie umów dobrowolnych we wszystkich wyżej wymienionych sprawach. Decyzje komisarzy mogły być zaskarżone do komisji w ciągu 3 miesięcy. W przeciwnym razie nabierały mocy prawnej. W zakresie niektórych spraw komisarz prowadził tylko wstępne rozeznanie i zebrane materiały przesyłał wraz z wnioskiem do komisji. Były to sprawy: przywracanie chłopom pustek lub gruntów zagarniętych przez dwór po 1846 r.; odbudowa pomieszczeń znajdujących się na pustkach, a rozebranych przez dwór lub wypłata odszkodowania za nie; ustalenie wynagrodzenia za cofnięte serwituty, których nie można było przywrócić w tej samej postaci / np.. Ze względu na brak lasu/; rozpatrywanie regulacji i zmian gruntów. Powiatowi Komisarze do Spraw Włościańskich zaprzestali swojej działalności w czasie I wojny światowej, gdy ziemie Królestwa Polskiego zostały zajęte przez wojska państw centralnych.