akta notarialne, repertorium z lat 1878-1880, 1885-1889, 1893-1894, 1906-1910, skorowidz akt notarialnych Franciszka Zalewskiego z lat 1876-1910 i Leonarda Rembiszewskiego z lat 1913-1914, księga pism wychodzących (1893-1898)

Reorganizacja sądownictwa na terenie Księstwa Warszawskiego w 1808 roku wprowadziła instytucję notariatu, opartą na francuskiej ustawie z 1803 roku. Kodeks Napoleona oddzielał jurysdykcję sporną (sądy) od jurysdykcji dobrowolnej (notariat, hipoteka). Notariat był najczęściej instytucją jednoosobową , na czele której stał notariusz sprawujący swój urząd dożywotnio. Zadaniem jego było przyjmoweanie aktów wypływających z dobrej woli stron, tzn. umów, kontraktów, jednostronnych zobowiązań, deklaracji, testamentów. Przez kilka lat obowiązki notariuszy sprawowali podsędkowie przy sądach pokoju, jednakże szybko zostali zastąpieni przez rejentów urzędujących przy sądach pokoju i trybunałach cywilnych. Późniejsze ustawy z 1818 r. i 1825 r. wprowadzały niewielkie zmiany, nie zmieniając jednak w zasadniczej treści ustawy z 1808 r., która obowiązywała na terenie Królestwa Polskiego do 1876 roku - do chwili wprowadzenia rosyjskiej ustawy notarialnej. Od tego momentu notariusz otrzymywał nominację od Izby Sądowej Warszawskiej na wniosek prezesa sądu okręgowego, wprowadzono również język rosyjski jako język urzędowy. Czynności notariusza znajdują odbicie w tzw. rejestrach (połączenie dawnych repertoriów akt z dziennikiem podawczym). Prowadzono także skorowidze osób sporządzających akty notarialne i wykazy pism wysłanych z kancelarii notariusza.