sprawy cywilne

Organizacja adwokatury niemieckiej została uregulowana na mocy ordynacji z 1 lipca 1878 roku oraz przez zarządzenia z roku 1910, 1920, 1923 i 1924. Adwokaci upawiali zawód publiczno-prawny w służbie prawa i praworządności. Reprezentowali strony w sporach prawnych i udzielali pomocy prawnej, w sprawach karnych prowadzili obronę klientów. Adwokatami mogli zostać uprawnieni do objęcia urzędu sędziego. Byli oni zarejestrowani przy określonych sądach. W ważniejszych sprawach sądy posiadały władzę dyscyplinarną nad adwokatami, w pozostałych decydował sąd honorowy izby adwokackiej. W państwie pruskim nowożytny kształt notariatu zaczął się formować w połowie XIX wieku, kiedy wydane zostały ustawy mające na celu ujednolicenie zasad działalności notariuszy. Podstawy prawne ich działalności określały ustawy z 1845 i 1851 roku. Notariuszami z reguły zostawali adwokaci mianowani przez króla, w późniejszym okresie przez ministra sprawiedliwości. Przydzielani byli do sądu wyższej instancji i posiadali kancelarię w wyznaczonym mieście. Z wykonywanych czynności urzędowych notariusz sporządzał przewidzianą przepisami dokumentację: akta notarialne, rejestry, księgi depozytów, protesty weksli i czeków, rejestry czynności.