sprawy cywilne o: dział spadku (sygn. 1-404), wyjście z niepodzielności (sygn. 405-413), należność pieniężną (sygn. 414-417), pomoce kancelaryjne (sygn. 418), akta komornicze (sygn. 419-439).

Sąd Pokoju w Tarnogrodzie był organem wymiaru sprawiedliwości I instancji. Na mocy wprowadzonych w 1917 roku "Przepisów tymczasowych o urządzeniu sądownictwa w Królestwie Polskim" z dnia 19 sierpnia 1917 roku (Dziennik Urzędowy Departamentu Sprawiedliwości Tymczasowej Rady Stanu, Nr 1, poz. 1) zlikwidowano sądy gminne pozostawiając jako I instancję sądy pokoju. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku nie przeprowadzono gruntownej reformy instytucji wymiaru sprawiedliwości, starano się tylko ujednolicić je dla całego obszaru państwa. Z dniem 1 stycznia 1929 roku zreformowano sądownictwo poprzez całkowitą zmienę jego struktur organizacyjnych, znosząc między innymi sądy pokoju, a ich kompetencje powierzając sądom grodzkim (Dz.U RP 1928, Nr 12, poz. 93). Siedziba Sądu Pokoju znajdowała się w Tarnogrodzie. Sąd Pokoju był sądem I instancji i podlegał Królewsko Polskiemu Sądowi Okręgowemu w Lublinie, a następnie od dnia 1 czerwca 1918 roku nowoutworzonemu Królewsko Polskiemu Sądowi Okręgowemu w Zamościu (Dz. Praw Nr 5 poz. 11 i 12). Swoją działalność prowadził na terenie powiatu biłgorajskiego obok Sądów Pokoju w Biłgoraju, Józefowie i Krzeszowie. Sędziego sądu pokoju powoływał Minister Sprawiedliwości. Sędzia Pokoju wraz z ławą rozstrzygał wyłącznie sprawy cywilne, których wartość nie przekraczała ustalonych ustawowo kwot, dotyczących spadków, podziału majątku, przywrócenia zakłóconego posiadania, zwrotu należności pieniężnych. Ustawa z dnia 16 lipca 1925 roku (Dz. U. Nr 51 poz. 637) wprowadziła jednoosobowe rozpoznawanie spraw cywilnych w sądach I instancji. Zniesiony został więc udział ławników w rozprawach.