akta spraw cywilnych rozpoznawane w trybie postępowania ogólnego „C” (sygn. 1-336, 345, 346) i opiekuńczych (sygn. 337-344).

Sąd Pokoju w Kraśniku był organem wymiaru sprawiedliwości I instancji. Na mocy wprowadzonych w 1917 roku "Przepisów tymczasowych o urządzeniu sądownictwa w Królestwie Polskim" z dnia 19 sierpnia 1917 roku (Dziennik Urzędowy Departamentu Sprawiedliwości Tymczasowej Rady Stanu, Nr 1, poz. 1) zlikwidowano sądy gminne pozostawiając jako I instancję sądy pokoju. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku nie przeprowadzono gruntownej reformy instytucji wymiaru sprawiedliwości, starano się tylko ujednolicić je dla całego obszaru państwa. Z dniem 1 stycznia 1929 roku zreformowano sądownictwo poprzez całkowitą zmianę jego struktur organizacyjnych, znosząc między innymi sądy pokoju, a ich kompetencje powierzając sądom grodzkim (Dz. U RP 1928, Nr 12, poz. 93). Siedziba Sądu Pokoju znajdowała się w Kraśniku. Sąd Pokoju był sądem I instancji i podlegał Królewsko Polskiemu Sądowi Okręgowemu w Lublinie. Swoją działalność prowadził na terenie powiatu janowskiego obok Sądów Pokoju w Janowie, Potoku, Gościeradowie i Zakrzówku na terenie Kraśnika i przyległych gmin: Wilkołaz, Urzędów, Annopol, Dzierzkowice, Zakrzówek, Trzydnik i Wilkołaz. Sędziego sądu pokoju powoływał Minister Sprawiedliwości. Sędzia Pokoju wraz z ławą rozstrzygał wyłącznie sprawy cywilne, których wartość nie przekraczała ustalonych ustawowo kwot, dotyczących spadków, podziału majątku, przywrócenia zakłóconego posiadania, zwrotu należności pieniężnych. Ustawa z dnia 16 lipca 1925 roku (Dz. U. Nr 51 poz. 637) wprowadziła jednoosobowe rozpoznawanie spraw cywilnych w sądach I instancji. Zniesiony został więc udział ławników w rozprawach.