1. Akta urodzeń, małżeństw i zgonów z l. 1832-1903 (sygn. od 3 do 36, od 64 do 79, od 81 do 101 oraz od 129 do 136) - jednostki archiwalne o sygn. 1 i 2 przesunięto w 2002 r. do zespołu nr 209, w trakcie skontrum stwierdzono brak j.a. o sygn. 80; 2. Aneksy do aktów małżeństw z l. 1833, 1835-1840, 1842, 1846-1851, 1853-1872, 1874-1894 (sygn. od 37 do 63 i od 102 do 129 oraz sygn. 137).

Księgi prowadzone przez władze kościelne zawierające akta chrztów, ślubów i zgonów określane popularnie mianem metryk (od łac. słowa "metrica"oznaczającego spis, rejestr) pojawiły się w Polsce w poł. XV w., a rozpowszechniły się szerzej w XVIII w. W 1577 r. synod piotrkowski zatwierdził postanowienia Soboru Trydenckiego z 1563 r. m.in. dotyczące prowadzenia ksiąg chrztów i ślubów. Jednak powszechny nakaz sporzadzania metryk chrztów, bierzmowania i ślubów wraz z formułkami wydał dopiero arcybiskup Bernard Maciejowski w swym liście pasterskim z 1607 r. Wspomniane ustawy kościelne dotyczące metryk poprzedziły ustawodawstwo cywilne tj. zarówno obowiązujące od 1807 r. w Księstwie Warszawskim prawo cywilne Kodeks Napoleona, jak i nowe prawo o małżeństwie wprowadzone w 1836 r. przez cara Mikołaja I postanowieniem z dn. 16.03.1836 r. W przeciwieństwie do Kodeksu Napoleona traktującego małżeństwo jako umowę cywilną, której zawarcie i rozwiązanie zależało od władz cywilnych, nowe prawo z 1836 r. zawarcie małżeństwa uzależniało od władz duchownych, a obrzęd religijny zyskał pierwszeństwo przed czynnościami cywilnymi tj. spisaniem aktu. W wyznaniu ewngelickim ślubu udzielał w obecności dwóch świadków pastor danej gminy, a w wyznaniu mojżeszowym - rabin, który po dopełnieniu obrzędu religijnego udawał się ze świadkami i narzeczonymi do urzędnika utrzymującego akta stanu cywilnego w celu sporządzenia aktu małżeństwa. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. Cz. Gąska, Płock 1970]

zmikrofilmowano jednostki archiwalne o sygnaturach: 3-36; 64-65; 76; 82-86 (mikrofilmy nr: 313439-313472; 1224-1234, 1803-1805)