Zespół
содержание:
1. Akta notarialne z l. 1871-1906 (sygn. od 1 do 45): akty kupna-sprzedaży, testamenty, intercyzy przedślubne, inwentarze stanu majątkowego, licytacje, umowy, plenipotencje; 2. Repertoria z l. 1871-1875, 1878-1903 (sygn. od 46 do 64); 3. Skorowidze z l. 1876-1906 (sygn. od 65 do 85).
История создателя:
Podstawą działania notariatu na ziemiach polskich w okresie Księstwa Warszawskiego, a później Królestwa Polskiego była ustawa notarialna z dn. 04.08.1808 r. oparta na wzorach francuskich tj. ustawie z 1803 r. Póżniejsze akty prawne tj.: 1. uchwała sejmowa z 14/26.04.1818 r., 2. ustawa notarialna obowiązująca w okręgach sądów apelacyjnych: warszawskiego, lubelskiego i Ziem Wschodnich z 1819 r., 3. uchwała z 1/13.04.1925 r., wprowadzając drobne zmiany (oddzielenie jurysdykcji dobrowolnej od spornej) w organizacji notariatu, nie zmieniły jego istoty ani zasad ustrojowych. Z jednej strony notariusz był urzędnikiem publicznym, przygotowującym akty wypływające z dobrej woli stron (tj. umowy, kontrakty, deklaracje) w celu nadania im cech aktów publicznych, z drugiej był instytucją o charakterze prywatno-prawnym, gdyż nie pobierał wynagrodzenia ze strony państwa tylko opłaty za spełniane czynności od osób zainteresowanych. Urząd notariusza był dożywotni, zatwierdzany przez Komisję Rządową Sprawiedliwości, a władza dyscyplinarna nad nim leżała w gestii sądów. Wspomniane ustawy dzieliły notariuszy na trzy grupy: 1. pisarzy aktowych działających przy Sądzie Apelacyjnym, uprawnionych do sporządzania aktów na terenie całego kraju, 2. rejentów kancelarii ziemskich z prawem do działania na terenie Trybunału Cywilnego, do którego otrzymali nominację, 3. rejentów kancelarii okręgowych przypisanych do terenu okręgu Sądu Pokoju. Wprowadzona w 1876 r. w Królestwie Polskim wraz z reformą sądową rosyjska ustawa notarialna z 1866 r. zachowując zasadnicze uprawnienia i zasady organizacji notariatu, nałożyła pewne ograniczenia - kontrolę sądową. Część czynności przeszła do jurysdykcji sądów gminnych i pokoju, niektóre akty notarialne, głównie ustanawiające prawa do nieruchomości, dla ich ważności musiały być zatwierdzane przez starszego notariusza okręgu sądowego. Kancelarie notarialne istniały głównie w miastach gubernialnych i powiatowych. W czasie I wojny światowej do r. 1917 r. nastąpiło zawieszenie działalności notariatu. Wznowienie czynności notarialnych nastąpiło na mocy tymczasowych przepisów o organizacji sądownictwa w Królestwie Polskim z dn. 18.07.1917 r., podtrzymujących dotychczasowe zasady tj. postanowienia ustawy rosyjskiej z 1866 r. obowiązującej praktycznie do 1939 r. Ukazujące się w okresie międzywojennym rozporządzenia miały charakter uzupełniający. Dekret z dn. 03.07.1918 r. wprowadził na całym obszarze byłego Królestwa Polskiego jedną nazwę urzędnika tj. "notariusz" (zamiast rejent), działającego przy Wydziale Hipotecznym Sądu Okręgowego lub Sądu Pokoju, a ustawa z dn. 05.07.1926 r. określiła kwestię terminów przekazywania ksiąg notarialnych do archiwum hipotecznego. Kancelarie notarialne (w zasadzie jednoosobowe) istniały do 1939 r. W czasie II wojny światowej ponownie zawiesiły swą działalność. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. M. Sadoń, Płock 1977]
Крайние даты:
1871-1906
классификация:
Имя создателя:
Даты:
1871-1906.
Бывшее название:
Название иноязычные:
Языки:
Наличие:
Всего архивных единиц:
85
Всего разработанных архивных единиц:
85
Всего архивных единиц без записей :
0
Всего текущих материалов
4.0
Ogółem opracowanych materiałów bieżących
3.8
Всего разработанных текущих материалов
0.0
Всего архивных единиц:
0
ogolem.plikow:
0
ogolem.rozmiar:
0.0
ogolem.dokumentow
0
ogolem.spraw
0
ogolem.klas
0
Всего архивных единиц:
0.0
Всего погонных метров:
0.0
Крайние даты неархивной документации:
Имя | Казначейский инвентарь | uwagi |
---|---|---|
книжный инвентарь утвержденный | Tak | 85 j.a. |