Akta urodzeń, małżeństw i zgonów 1770-1789, 1797-1819; sygn. 1-2

Unia brzeska spowodowała podział w Cerkwi na dwa obozy: a) prawosławny - z większością duchowieństwa i wiernych oraz biskupami: lwowskim i przemyskim, b) unicki - z pozostałą hierarchią cerkiewną, wsparty autorytetem króla i Kościoła katolickiego. W 1621 r. Maciej Lewicki ufundował cerkiew w Kożanach, dając duchownemu 3/4 włóki ziemi wolnej od podatków, oprócz pastwisk wokół cerkwi i tych ziem, które nadane zostały przez jego przodków. Do wieku XVIII w Kościele unickim nie było podziału na proboszczów, wikariuszy. Każdy ksiądz unicki był na równi z innymi, jeśli było ich więcej w parafii, tak samo sprawował liturgię czy inne posługi duchowne. Także wszyscy jednakowo mogli korzystać z uposażenia i dochodów cerkwi. W ten sposób każdy ksiądz był proboszczem, a każda cerkiew parafialną. Od drugiego dziesięciolecia XIX wieku rozpoczął się proces przechodzenia parafii unickich na prawosławie. Biskupi uniccy przeprowadzali w latach 1818-1834 reformy, które likwidowały różnice między obrządkiem prawosławnym a unickim. Sosna Grzegorz, Kożany - Święte Miejsce; Antoni Mironowicz, Kościół prawosławny w dziejach Rzeczypospolitej; J. Maroszek, Dziedzictwo unii kościelnej w krajobrazie kulturowym Podlasia 1696-1996, Białystok 1996.

mikrofilmy: C.156-C.157