Korespondencja, wykazy imienne osób straconych przez powstańców, sprawy ruchu ludności, wart wiejskich, 1864-1866, sygn. 1-3.

Naczelnicy wojenni, jako główne organa zarządu wojenno-policyjnego powołani zostali w 1831r. Reaktywowano ich ponownie w 1861r. w momencie ogłoszenia stanu wojennego w Królestwie. Celem szybszego stłumienia powstania, kraj dzielono na coraz drobniejsze części osadzając w nich naczelników wojennych. Obok naczelników w powiatach, tworzono drugorzędne oddziały, które składały się z części jednego lub kilku powiatów. Jednostką niższą były rejony, na które podzielono powiaty, na czele rejonów stali rejonowi naczelnicy wojenni. Zwierzchnią władzą naczelników wojennych była w okresie powstania początkowo Kancelaria Specjalna do Spraw Stanu Wojennego przy Namiestniku, a po jej zniesieniu Zarząd Gen-Policmajstra. Do zadań naczelników należała likwidacja powstania poprzez znoszenie oddziałów powstańczych, niedopuszczanie do tworzenia się nowych, wykrywanie organizacji powstańczej, utrzymywanie kraju w posłuszeństwie wobec władzy rosyjskiej. Naczelnicy wojenni sprawowali swa władzę nie tylko poprzez wojsko, policję i żandarmerię, podlegały im także miejscowe władze cywilne, zobowiązane do składania okresowych raportów o sytuacji w terenie. Naczelnicy posiadali też duże kompetencje w zakresie wymiaru sprawiedliwości. Do prowadzenia śledztwa przy naczelnikach wojennych tworzone były komisje wojenno-śledcze, a do sądzenia komisje wojenno-sądowe(zwane sądem wojennym lub sądem polowym). Wyroki sądów polowych były zatwierdzane przez naczelników, włącznie z wyrokami śmierci. Z chwilą wygaśnięcia powstania stopniowo poczęto likwidować zarządy naczelników. Ostatecznie dokonano tego w 1866r.