Akta kupna, sprzedaży, zamiany, umowy przedślubne, wezwania, pełnomocnictwa, pożyczki, testamenty, repetoria, skorowidze. Dla ksiąg z lat 1918 – 1939 sporządzono komputerową bazę danych „Notariusz”.

Reorganizacja sądownictwa na terenie Księstwa Warszawskiego w 1808 roku wprowadziła również instytucję notariatu. Przez kilka lat obowiązki notariuszy sprawowali podsędkowie przy sądach pokoju, jednakże szybko zostali zastąpieni przez tzw. rejentów urzędujących przy sądach pokoju i trybunałach cywilnych. Notariuszem mógł zostać każdy obywatel wykazujący się odpowiednią znajomością przepisów prawnych uzyskawszy akceptację Komisji Rządowej Sprawiedliwości. Do jego obowiązków należało sporządzanie aktów kupna i sprzedaży, umów, pełnomocnictw, intercyz przedślubnych, wezwań, zawiązywania spółek akcyjnych oraz wydawanie odpisów z akt przed nim zawartych. Za swą czynność pobierał od zainteresowanych stosowne opłaty. Niewielkie zmiany co do funkcjonowania notariuszy wprowadziła reforma z 1876 roku. Od tego momentu notariusz otrzymywał nominację od Izby Sądowej Warszawskiej na wniosek prezesa Sądu Okręgowego po uprzednim zdaniu wymaganego egzaminu. Wprowadzono również język rosyjski. Aż do 1933 roku notariaty działały w oparciu o stare przepisy. Od 1 stycznia 1934 roku zaczęło obowiązywać nowe prawo określające obowiązki notariuszy oraz powołujące izbę notarialną i radę notarialną. Nowe przepisy obowiązywały do 1951 roku. Ustawa sejmowa z 26 kwietnia 1818 roku wprowadziła na terenie Królestwa nowe prawo hipoteczne, obowiązujące w niezmienionej postaci aż do 1946 roku. Podstawowymi zasadami nowego prawa hipotecznego były: zasada jawności, legalności, szczegółowowści i pierwszeństwa. W myśl nowej ustawy każda większa nieruchomość ziemska i większa miejska w miastach , będących siedzibami trybunału cywilnego I instancji musiała posiadać odrębną księgę hipoteczną. Kolejna ustawa z 13 czerwca 1825 roku rozciągała prawo hipoteczne na majątki ziemskie mniejszej wartości i pozostałą nieruchomość miejską Ustawa z 1818 roku dała początek hipotece gubernialnej a z 1825 roku hipotece powiatowej. Księgi hipoteczne zakładano i prowadzono w wydziałach gipotecznych trybunałów cywilnych, a po 1876 roku – sądów okręgowych. Wydziały hipotecznejako komórki sądów okręgowych istniały również w okresie międzywojennym.