Księgi zapisu uczniów i czeladników.

Wraz z upadkiem znaczenia miast w drugiej połowie XVII w. i na początku XVIII w. cechy straciły na znaczeniu. Władze pruskie w 1774 r. nadawały cechom przywileje generalne. Dalsze zmiany w funkcjonowaniu cechów przyniosły ordynacje z 1845 r. i 1869 r. (ustawa przemysłowa). Ustalały one nieograniczoną wolność rzemiosła, swobodę zrzeszania w cechach. Do ich zadań należało przede wszystkim: reprezentacja interesów, rozwijanie samopomocy zawodowej oraz kształcenie uczniów i czeladników. Ustrój rzemiosła pozostał niezmieniony do wydania ustawy prawo przemysłowe w 1927 r., która podtrzymała organizacje cechowe, dając im prawo nauczania rzemiosła i łączenia się w wolne związki cechowe. Organami statutowymi cechu były zwyczajne i nadzwyczajne zebrania cechowe. Podejmowały uchwały i postanowienia. Bieżącą administrację sprawował zarząd cechu, pełniący funkcje organu wykonawczego. Jako stałą reprezentację zawodowych interesów rzemiosła powołano izby rzemieślnicze, które współdziałały z władzami państwowymi i regulowały sprawy nauki rzemiosła. Działalność cechów nadzorowały władze administracyjne I instancji. Ta forma nadzoru utrzymała się do 1939 r.