Statuty, okólniki, protokoły, księgi ewidencyjne.

Początkowo na terenie b. zaboru pruskiego obowiązywała ustawa z 1869 r. (z późniejszymi zmianami), utrzymująca instytucje cechów i wprowadzająca zasadę nieograniczonej wolności rzemiosła. Rozporządzenie Prezydenta RP z 7 VI 1927 r. o prawie przemysłowym podtrzymało organizacje cechowe, dając im prawo nauczania rzemiosła i łączenia się w wolne związki cechowe. Jako stałą reprezentację zawodowych interesów rzemiosła powołano izby rzemieślnicze, które współdziałały z władzami państwowymi i regulowały sprawy nauki rzemiosła. Działalność cechów nadzorowały władze administracyjne I instancji. Ta forma nadzoru utrzymała się do 1939 r. Po II wojnie światowej pierwsze cechy powstały na początku 1945 r. Rozwój rzemiosła zahamowały zapisy dekretu z 3 IV 1948 r. (przymus zrzeszania się rzemieślników w cechach, obligatoryjna przynależność cechów do okręgowych związków, a następnie izb rzemieślniczych). Na mocy dekretu z 21 IV 1948 r. reaktywowano izby rzemieślnicze. Ożywienie rzemiosła przyniosła ustawa z 11 IX 1956 r. Lata 80. to okres usamodzielnienia się rzemiosła. Ustawa o rzemiośle z 22 III 1989 r. zaliczała cechy do organizacji samorządu rzemiosła i przywracała ich dobrowolny charakter i dobrowolność zrzeszania się cechów w izbach rzemieślniczych. Znacznie spadła liczba zakładów należących do cechów. Niezmienne pozostało zasadnicze zadanie cechów -obrona interesów gospodarczych (kontrola i reglamentacja zakupu surowca, produkcji i zbytu) i praw członków, prowadzenie działalności gospodarczej, a także organizowanie wystaw i jarmarków.