Zespół zawiera 86 jednostek archiwalnych, odzwierciedlających pracę o. Konstantego Żukiewicza OP. Objętość zespołu wynosi XXX m b. Sporą część zespołu stanowi dokumentacja pracy naukowej zakonnika, głównie w tematyce maryjnej i mariologicznej. O. Żukiewicz całą swoją pracę naukową oraz duszpasterską poświęcił Matce Bożej. Pracował również jako rekolekcjonista, był cenionym kaznodzieją, dlatego też w spuściźnie zachowało się wiele kazań i nauk rekolekcyjnych. Ze względów organizacyjnych zespół nie został podzielony na serie. Zdecydowana większość dokumentów stanowią materiały rękopiśmienne, w formie akt luźnych, pisanych w języku polskim. Twórca spuścizny miał drobnostkową metodę pracy, dlatego wiele materiałów zostało przez niego podzielonych na osobne części, z osobnymi ciągami paginacji. Widać to zwłaszcza w jednostkach o sygnaturach: 40-64.

Józef Łucjan Żukiewicz urodził się 11 lutego 1874 r. w Steniatynie koło Sokala, jako syn Konstancji Chądzyńskiej i Longina Żukiewicza. Szkołę podstawową ukończył w swojej rodzinnej miejscowości a następnie wraz z matką i starszym bratem Kazimierzem, udał się do Lwowa gdzie uczęszczał do IV Gimnazjum. Do zakonu dominikańskiego wstąpił 21 IV 1893 w Krakowie, przyjmując na obłóczynach imiona Konstanty Maria. Następnie udał się do Lwowa na studia teologiczne, tam też 25 III 1898 roku złożył uroczyste śluby zakonne a w Wielką Sobotę 9 IV 1898 przyjął z rąk biskupa Józefa Webera święcenia kapłańskie. Rok później, po ukończeniu studiów został asygnowany do klasztoru w Żółkwi, w którym przebywał do 1903 r. Od roku 1903 pracował w Tarnopolu gdzie w 1913 r. został przełożonym konwentu. Następnie w 1914 r. został wybrany przeorem w Krakowie, funkcję te sprawował do 1917 roku. Podczas pobytu w Krakowie był organizatorem uroczystości związanych z 700 leciem postania zakonu kaznodziejskiego w 1916 roku. Po trzy letnim pobycie w Krakowie wrócił do Tarnopola gdzie przebywał od 1917 do 1920 roku pełniąc funkcję przeora klasztoru. W roku 1920 ponownie przybył do Krakowa. Tam też zajmował się koronacją Cudownego Obrazu Matki Boskiej Różańcowej w Kościele św. Trójcy, która miała miejsce 2 X 1921 roku. Krakowski klasztor opuścił w 1926 roku by ponownie wrócić do Żółkwi i objąć tam funkcję przeora. W latach następnych przebywał jeszcze w Tarnopolu (1930-1933), później we Lwowie (1933-1936), w Żółkwi (1936-1939) i znów w lwowskim klasztorze (1939-1943). Ostatnim miejscem jego pobytu był klasztor w Gidlach, gdzie przebywał od 1943 roku aż do swojej śmierci, która nastąpiła 29 grudnia 1948 roku. W swojej pracy duszpasterskiej odznaczył się jako bardzo uzdolniony kaznodzieja i mariolog, wygłaszając szereg nauk majowych, październikowych a także rekolekcji o tematyce różańcowej i maryjnej. Jest on autorem tłumaczenia na język polski dzieła o. Justyna Zapartowicza, zwanego Miechowitą: Discursus praedicabiles super Litanias Lauretanas B.M.V. W roku 1913 w celu zgłębienia swej wiedzy mariologicznej przebywał we Włoszech, m.in. w Lourdes gromadząc materiały. W roku 1903 jeszcze podczas pobytu w Żółkwi, został redaktorem miesięcznika „Róża Duchowna” gdzie pogłębiał swoja pracę związaną z tematyka maryjną. Swoje artykuły oprócz Róży Duchownej publikował również na łamach „Szkoły Chrystusowej” czy w ilustrowanym tygodniku katolickim - Dzwonie Niedzielnym. Wiele jego prac ukazało się drukiem, nakładem wydawnictwa OO. Dominikanów. O. Konstanty Żukiewicz brał również czynny udział w organizacji wielu koronacji obrazów Matki Bożej. Oprócz wspomnianej koronacji Cudownego Obrazu w Krakowie, przyczynił się do koronacji podobnego wizerunku, również łaskami słynącego w Żółkwi 6 X 1929 roku, Cudownej Figury Niepokajanej Dziewicy u sióstr Niepokalanek w Jazłowcu oraz był postulatorem koronacji Matki Boskiej Tartakowskiej w Łukawcu w 1939 roku. Poza funkcją przeora wielu klasztorów pełnił również funkcję mansjonarza. W roku 1910 kapituła generalna uznając jego zdolności kaznodziejskie nadała mu tytuł kaznodziei generalnego.