urodzenia za lata 1826-1876, 1885-1893, 1899-1918, małżeństwa za lata 1850-1857, 1866-1867, 1878-1885, 1899-1910, 1914-1931, zgony za lata 1855-1872, 1914-1938

Przed 1808 r. na ziemiach polskich nie istniał system rejestracji stanu cywilnego osób wyznania mojżeszowego. Wprowadzony na terenie Księstwa Warszawskiego w 1807 r. Kodeks Napoleona przewidywał świecki charakter małżeństwa, a na mocy dekretu Fryderyka Augusta w 1808 r. wprowadzono akta stanu cywilnego, które mieli prowadzić urzędnicy świeccy, jednak w praktyce rejestry te prowadzili duchowni. Kodeks Cywilny Królestwa Polskiego z 1825 r. połączył akta stanu cywilnego z metrykami kościelnymi. Funkcję urzędnika stanu cywilnego sprawowali duchowni, w przypadku wyznań niechrześcijańskich burmistrzowie lub ich zastępcy. W 1830 r. wyznaczono okręgi urzędów stanu cywilnego, pokrywające się z jednym lub kilkoma okręgami dozorów bóżniczych, a akty stanu cywilnego urzędnik sporządzał na podstawie prowadzonej przez wyznaczonych rabinów tzw. księgi zapisów (posiadała wiele cech księgi stanu cywilnego). Oryginał księgi (tzw. unikat) miał być przechowywany we właściwym urzędzie, a duplikat w miejscowym sądzie. Różniły się one między sobą układem treści. Oryginały były sporządzane oddzielnie dla urodzeń, małżeństw i zgonów, a akta wpisywano w nich tak długo, aż zapisano całą księgę. Z kolei duplikat był wewnętrznie podzielony na trzy części: urodzenia, małżeństwa i zgony, obejmując tylko jeden rok. Nadzór nad księgami sprawowały władze sądowe. Zapisy prowadzono w języku polskim, a od 1 stycznia 1868 r. do czasu ustąpienia Rosjan z Królestwa Polskiego w okresie I wojny światowej, w języku rosyjskim.

W zespole zmikrofilmowano 10 j.a. o sygn.: 1-6 (nr O: 772-777), 7-10 (nr O: 58772-58775) oraz zdigitalizowano sygnatury 1-6