Zespół archiwalny zawiera repertorium i zbiór aktów notarialnych z lat 1810-1822 oraz księgę ingrosacji. W strukturze inwentarza archiwalnego wydzielono serie: 1. Akty notarialne, daty skrajne: 1810-1822, 30 j.a.: zbiór aktów notarialnych, w którym dominują akty będące potwierdzeniem wykonania typowych i powszechnych czynności notarialnych, np. umowy kupna-sprzedaży, umowy dzierżaw, darowizn, pożyczek, umowy przedślubne (intercyzy), rozporządzenia osób na wypadek śmierci (testamenty), itp., itd. 2. Pomoce ewidencyjne, daty skrajne 1810-1822, 1 j.a.: repertorium czynności notarialnych oraz repertorium testamentów niepublicznych. 3. Księgi ingrosacji, daty skrajne 1810-1817, 1 j.a.: księga zawierająca odpisy dokumentów przyjętych przez notariusza - konserwatora hipoteki do ingrosowania (wpisania) w księgach hipotecznych powiatu konińskiego.

Wilhelm Sztandke był notariuszem działającym w latach 1810-1822 w okręgu Sądu Pokoju w Koninie, z siedzibą urzędową w mieście Konin. Notariusz urzędowanie w Koninie rozpoczął w maju 1810 r., a zakończył w czerwcu 1822 r. [1] Zakres działania notariusza regulowały w szczególności francuska ustawa notarialna z 1803 r. [2] oraz ustawa hipoteczna z 1818 r. [3] Notariusz był urzędnikiem publicznym, do którego podstawowych kompetencji należało sporządzanie aktów i kontraktów (umów), którym strony chciały lub były zobowiązane nadać znamię wiary publicznej (przyjmowanie aktów dobrej woli i nadawanie im cech autentyczności) oraz do spełniania innych czynności zleconych mu przez przepisy prawne. W szczególności notariusz: - sporządzał akty notarialne, w tym umowy kupna-sprzedaży, testamenty, intercyzy, układy i umowy, cesje, pełnomocnictwa, itp., - wydawał wypisy i odpisy aktów notarialnych, - sporządzał poświadczenia własnoręczności podpisu, zgodności odpisu z oryginałem, czasu okazania dokumentu, pozostawania osoby przy życiu, stawiennictwa lub niestawiennictwa osoby, - doręczał oświadczenia stron, - sporządzał protesty weksli, czeków i inne dokumenty, - przyjmował na przechowanie dokumenty, pieniądze lub papiery wartościowe oraz - dodatkowo wykonywał funkcje z zakresu prawa hipotecznego - był tzw. konserwatorem hipoteki powiatowej. Prawo mianowania notariusza należało do panującego. Bezpośredni nadzór nad działalnością notariusza sprawował Trybunał Cywilny w Kaliszu. Czynności notarialnych notariusz mógł dokonywać w swojej kancelarii, przy czym mógł mieć tylko jedną kancelarię, lub jeżeli przemawiał za tym charakter czynności czy też szczególne okoliczności, w innym miejscu na terenie okręgu sądu, w którym miał siedzibę. Do obowiązków notariusza należało prowadzenie odpowiednich pomocy ewidencyjnych - rejestrów (repertoriów) czynności notarialnych oraz przechowywanie zbioru oryginalnych aktów notarialnych. W repertoriach notariusz rejestrował w kolejności chronologicznej wykonywane przez siebie czynności notarialne. Notariusz Wilhelm Sztandke stosował różne systemy numerowania czynności notarialnych w repertoriach. Początkowo wpisy do repertorium otrzymywały unikalne, kolejne numery od 1 do n w obrębie roku kalendarzowego, natomiast w roku 1812 i w latach 1815-1821 wpisy otrzymywały numery od 1 do n w ramach jednego tomu zbioru aktów notarialnych. Pierwotną, prawidłową numerację notariusz wprowadził ponownie dopiero pod koniec 1821 r. [4] Pojedynczy wpis zawierał podstawowe dane o czynności, w tym m.in. numer wpisu, datę, nazwiska osób (stron), rodzaj i przedmiot czynności. Repertorium było podstawowym narzędziem do sprawnego i szybkiego wyszukiwania informacji o wykonanych przez notariusza czynnościach, w tym o sporządzonych aktach notarialnych. Każdy sporządzany przez notariusza akt notarialny otrzymywał numer z repertorium. W kancelarii notarialnej akty gromadzono w wiązkach i następnie oprawiano w tomy zawierające do kilkuset aktów, usystematyzowanych narastająco według numerów. W zależności od ilości sporządzonych przez notariusza aktów, tworzono od jednego do kilku tomów z jednego roku kalendarzowego. Językiem urzędowym, w którym notariusz sporządzał akty notarialne oraz inną dokumentację, np. pomoce ewidencyjne, był język polski. Przypisy: [1] Pierwszy wpis do repertorium nosi datę 2 maja 1810 r., natomiast ostatni 22 czerwca 1822 r. Po zakończeniu urzędowania w Koninie Wilhelm Sztandke przeniósł się do Piotrkowa, obecnie Piotrkowa Trybunalskiego (zob. przechowywany w Archiwum Państwowym w Piotrkowie Trybunalskim zespół archiwalny 48/64/0 „Kancelaria notariusza Wilhelma Standke w Piotrkowie”). [2] Francuska ustawa notarialna z 25 ventôse (16 marca) 1803 r., wprowadzona do systemu prawnego Księstwa Warszawskiego dekretem Księcia Warszawskiego z 4 lipca 1808 r. i obowiązująca następnie w Królestwie Polskim, w polskim przekładzie zatytułowana Organizacya notaryatu, zob. tekst ustawy w języku polskim opublikowany w: Prawo cywilne obowiązujące w Królestwie Polskiem. Tom 2., Warszawa 1861, s. 859 nn. [3] Prawo o ustaleniu własności dóbr nieruchomych, o przywileiach i hypotekach w miejsce tytułu XVIII księgi III kodexu cywilnego, z dnia 14 / 26 kwietnia 1818 r., Dziennik Praw Królestwa Polskiego. tom 5, nr 21, s. 295-387. [4] System numerowania czynności notarialnych stosowany przez notariusza w roku 1812 i w latach 1815-1821 skutkował powstawaniem w jednym roku kalendarzowym od 2 do 4 aktów notarialnych o tych samych numerach. Zmiana numerowania czynności notarialnych nastąpiła w wyniku przeprowadzonej w kancelarii notariusza w dniu 26 października 1821 r. wizytacji.

Zespół archiwalny opracował w 2024 r. Zbigniew Marek, starszy kustosz w Archiwum Państwowym w Poznaniu Oddział w Koninie.