Zespół zawiera akta notarialne, repertoria oraz skorowidze nazwisk. Dokumentację ułożono w układzie rzeczowo-chronologicznym. Za aktami notarialnymi umieszczone zostały repertoria, a następnie skorowidze. Akta notarialne - sygn. 1 - 22; z lat 1929 - 1939. Repertoria - sygn. 23 - 24; z lat 1929 - 1933. Skorowidze - sygn. 25 - 26; z lat 1934 - 1937.

Po odzyskaniu niepodległości państwo polskie wprowadziło nowe przepisy dotyczące działalności notariuszy. Rozporządzenie Ministra b. Dzielnicy Pruskiej z dnia 28 października 1921 r. (Dz. U. RP nr 83, poz. 592) stanowiło, że notariuszy mianuje minister sprawiedliwości. Szerzej o działalności notariuszy potraktowało dopiero rozporządzenie Prezydenta RP, pt. „ Prawo o notariacie’’ z 27 października 1933 r. (Dz. U. RP nr 84, poz. 609). Notariusz określony w nim został jako funkcjonariusz publiczny, powołany do sporządzania aktów i dokumentów. Jasno określone zostały również prawa i obowiązki notariuszy, rodzaje ksiąg, które mieli prowadzić oraz ich przechowywanie, organizacja izby notarialnej (była ona organem nadzorującym notariuszy danego okręgu sądu apelacyjnego) i walnego zgromadzenia. Prawo o notariacie anulowało obowiązujące do tej pory przepisy: Ustawę o sądownictwie z dnia 21 września 1899 r. (Gesetz – Sammlung für die Königlichen Preussischen Staaten Nr 31/1899 vierter abschnitt, Gerichtliche und notarielle Urfunden) i Rozporządzenie Ministra b. Dzielnicy Pruskiej z dnia 28 października 1921 r.

układ akt w zespole przyjęto na posiedzeniu Komisji Metodycznej w Archiwum Państwowym w Poznaniu w dniu 13.09.2001 r.